Tί ΕΙΝΑΙ το 24ωρο;8 boxes στα κάτω ράφια μιας βιβλιοθήκης. Ισάριθμες αφίσες στον τοίχο. Λίγο λιγότεροι σε αριθμό φάκελοι με στοιχεία στον υπολογιστή, κάποιες σελίδες στο διαδίκτυο, κάποιες φωτογραφίες σε galleries, κάποια άρθρα σε εξειδικευμένα περιοδικά. Για κάποιους, εκείνους που μετρούν τα πάντα με το… μέγεθος, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο από απλά στοιχεία, ατάκτως ειρημένα, χωρίς σύνδεση, σημασία, αξία.
Για εμάς; Μία ιστορία ολάκερη! Γραμμένη με αριθμούς, χρόνους, «τουλίπες», εκατοντάδες ώρες, πολύ μεράκι, αστείρευτη αγάπη για κάτι που υπήρξε πριν, θα υπάρξει μετά, αλλά πολύ θα θέλαμε να έχει, κάπου εκεί στο στήριγμά του και το δικό μας όνομα, γραμμένο έστω και με τα μικρότερα των στοιχείων που το συνθέτουν. Ένα μικρό αποτύπωμα, άντε, που θα αποδεικνύει τη… συνενοχή μας σε όλα αυτά που συμβαίνουν και ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, το τελευταίο Σαββατοκύριακο κάθε Νοέμβρη στα ελληνικά βουνά.
Για κάποιους οι αγώνες είναι δουλειά. Για άλλους ένα ευχάριστο weekend. Για τους δικούς μας το καλύτερο σπορ. Για εμάς, η ζωή μας ολάκερη. Που ξεκινά την επόμενη κάθε 24ωρου και τελειώνει την ώρα που και ο τελευταίος αγωνιζόμενος φτάσει ασφαλής σπίτι του. Με πολλά ενδιάμεσα… στάδια: να κυνηγήσεις χορηγούς, να δελεάσεις συμμετέχοντες, να πείσεις τους κρατούντες, να βρεις διαδρομές, να αντιμετωπίσεις τους λασπολογούντες, να καλύψεις τους αναξιολογούντες, να μιλήσεις με ξένους, να διαπραγματευτείς με ντόπιους, να στήσεις ιστοσελίδες, να ενημερώσεις fora, να σχεδιάσεις από αφίσες μέχρι μπλουζάκια, να ανακαλύψεις εθελοντές, να απαντήσεις σε αστυνόμους, να κατευθύνεις τροχονόμους, να περιορίσεις «παρανόμους», να μπερδέψεις δασονόμους, να επισκευάσεις γεφυράκια, να ανακαλύψεις δρομάκια, να…, να…, να… Και όλα αυτά μέσα σε 12 μήνες, 365 μέρες, 8760 ώρες, άντε κάπου 3000 αν υπολογίσεις μόνο τις… εργάσιμες! Και παράλληλα να δουλεύεις, γιατί ο αγώνας μόνο οικονομική… αποκατάσταση δεν προσφέρει.
Πρόσθεσε σε όλα αυτά τη… σκασίλα που φτιάχνεις το ιδανικό για σένα… γλυκό και δε μπορείς καν να το δοκιμάσεις! Και να αναγκάζεσαι να δοκιμάσεις άλλων… μαγείρων, με το φόβο να σε δηλητηριάσουν, ηθελημένα ή μη. Και να στοιχίσουν από ένα λάστιχο, μέχρι μία ολάκερη πλευρά στην Εύβοια ή έναν κινητήρα στο Ναύπλιο.
Η συνταγή του… γλυκού; Απλή, πολύ απλή! Μία κούπα από τις εικόνες από το πάλε ποτέ περιπετειώδες Rallye Acropolis, με τα αυτοκίνητα να ταράζουν μία το χρόνο την ησυχία ενός επαρχιακού χωριού. Άλλη μία μεζούρα από τις διηγήσεις του Κ.Κ. στους 4Τ για όλα εκείνα που συνέβαιναν στον άξονα Αθήνα, Καλαμπάκα, Αθήνα, Πελοπόννησος τις μέρες, μα περισσότερο τις νύχτες, του εθνικού μας αγώνα. Μία πρέζα από Πρόδρομο, Ευαγγελίστρια, Νέο Δίστομο, Αλουμίνιο, Μελετάκι, Ορυχεία, Γραβιά, Στείρι, Ελικώνα και γιατί όχι Λουκίσια, Πλατανάκι, Αρχάνι, Ασβέστη, Ταρζάν, Καλοσκοπή, Καρνεζέικα, Βωξίτες, Καρούτες και όλα εκείνα που έκαναν τον αγώνα για πολλά χρόνια τον καλύτερο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ελάχιστο από το ιδρώτα των πληρωμάτων, ανακατεμένο με τη σκόνη και τη μαυρίλα από τα τακάκια, κατάλοιπο από τις απαραίτητες αλλαγές σκισμένων ελαστικών. Άλλο τόσο από την κούραση και την αγωνία των service crews για το πώς θα φτάσει, αν φτάσει, το αυτοκίνητο. Μια γερή δόση από Dakar – ιερόσυλε!!! – να πάρει άρωμα 4Χ4 και να δέσει το γλυκό. Και μια κουταλιά από Ελληνοϊταλικά Baja, έτσι για να μη ξεχνάμε πώς και πότε ξεκίνησε η… συνταγή. Πασπαλίζεις με κρέμα σοκολάτας, στολισμένη με προβολείς a-la Monte Carlo, με υφή λάσπης a-la Kenya Safari και ζάχαρη άχνη, σαν πιθανή χιονόπτωση a-la Sweden… Και να ‘σου ο μοναδικός 24ωρος αγώνας του Ιχνηλάτη, αυτός που εκτίμησαν και αγάπησαν εκατοντάδες αγωνιζόμενων από την Ελλάδα – ελπίζουμε σύντομα και από το εξωτερικό!
Πάρτε μία καρέκλα και καθίστε δίπλα μας στο τραπέζι. Ανάμεσα στις μοναδικές γεύσεις που με μεράκι σας προσφέρουμε, μπορείτε να απολαύσετε τη θέα από το Μοσχοπόδι, την Κωπαΐδα, την «κόλαση», τον ελαιώνα, τα ορυχεία, τις ανεμογεννήτριες, το Olympus Plaza, το Ζάππειο, την ανατολή, όλα όσα στοιχειώνουν το σκηνικό του αγώνα. Μόνο που η καρέκλα θα έχει… ρόδες, θα είναι bucket και θα συνοδεύεται από τις απαραίτητες ζώνες και άντε ένα κράνος! Όπως και να ‘ναι όμως, στα αυτιά σας, άντε του συνοδηγού μόνο, η χαρακτηριστική φωνή της Κωνσταντίνας θα προσφέρει τη μοναδική επαφή με τον πολιτισμό και βέβαια την ασφάλεια. Τι κι αν ο Μελέτης μας έφερε τα δορυφορικά; Το τηλέφωνο έχει άλλη χάρη!
Ποτέ, ακόμη και μέσα από ένα bucket που στόλιζαν τα σημάδια του Rallye Acropolis – Rallye και όχι Rally – δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να ταιριάζει τόσο το πεντελικό μάρμαρο στο Ζάππειο με τη σκόνη, τη λάσπη στα αυτοκίνητα, τα ταλαιπωρημένα σασί, τις «τελειωμένες» αναρτήσεις, τα υπόλοιπα από λάστιχα που στολίζουν τις ζάντες, τα μαύρα από την ταλαιπωρία μάτια, τα μεγάλα, από την ικανοποίηση, χαμόγελα. Είναι όμως το ταίριασμα αυτό που αποζημιώνει τους εμπλεκόμενους για τη διάθεση χρόνου, χώρου και πόρων σε αυτό που ακούει στο απλό όνομα «24ωρος αγώνας του Ιχνηλάτη». Είναι ακριβώς αυτό που κάθε φορά δίνει το κουράγιο για μια ακόμη μάχη 365 ημερών, που θα δικαιωθεί, θα ολοκληρωθεί, θα κριθεί, θα απογειωθεί, θα δοκιμαστεί μέσα σε μόλις 24 ώρες. Εκείνες που για τους περισσότερους δεν είναι τίποτε άλλο από άλλες 24 ώρες. Εκείνες που για καμιά 300αριά άτομα είναι ΟΙ 24 ΩΡΕΣ.
Όσο όλα αυτά θα υπάρχουν, χάρη στους αγωνιζόμενους, χάρη σε εσάς, ο 24ωρος θα είναι εκεί, να κάνει τη διαφορά. Και να μας κάνει περήφανους που έγινε παράδειγμα προς μίμηση, αναγκάζοντάς μας να ανεβάσουμε και άλλο τα standards. Εκείνα της απόλαυσης και όχι μόνο των υλικών, όπως τα χρονόμετρα, τα trackers, τα roadbook, όλα εκείνα που υπάρχουν σήμερα, εξυπηρετούν τον αγώνα και αύριο απλά κάνουν παρέα σε μερικές ντουζίνες ομοίων τους σε κάποιο συρτάρι. Στόχος; Να μείνει στο στόμα όλων εκείνη η… γεύση που μας… ανάγκασε να φτάσουμε το 2003 στον 24ωρο και να τον κάνουμε από τότε τρόπο ζωής, ετήσια ένεση αδρεναλίνης…
Με ΄γειά μας… Αλλά ξέρετε κάτι; Μας αρέσει…
