Θέμα: Ο ΚΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ!(ειναι συγκινητικο,διαβαστε το)...

[efthimis]

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.
Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Οι άντρες κατέληξαν να μιλάνε ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.
Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.
Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.
Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας  να αναπτύσσονται μέσα του.  Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο .  ¶ρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση. 
Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος .  Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.
Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !
Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε;  Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;
Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ;  Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

Αν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι ,πιθανότατα να χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες σε αυτά που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.

(Ας γραψει ο καθενας οτι σχολιο θελει....)
Απο μενα...Ουδεν σχολιον!
Φιλικα,
Ευθυμης

[IronΜan]

Τι σχόλιο να γράψεις βρε Ευθύμη...
Κάποια μαθήματα, ιστορίες, που μπορεί να είναι κα πλαστές, μας δίνουν πολλές φορές να καταλάβουμε το νόημα της ζωής...
Οσο μπορούμε πρέπει να περνάμε καλά, και να μην δίνουμε βάση στις μικρότητες, μιας και η ζωή είναι πολύ μικρή για να την γεμίζουμε με χαζομάρες...

Κάποια στιγμή στην ζωή μου, ήξερα έναν ανθρωπο, που τραβιόταν στα νοσοκομεία απο το 80 μέχρι το 92(Νόσος Παρκινσον). Τον τελευταίο καιρό(4 χρόνια) ήταν κατάκητος σε μια κλινική στο Πολυτεχνείο(Παναγία Τήνου) και σε διπλανό δωμάτιο ήταν η γυναίκα του με πρόβλημα στο πόδι, θύμα κατωχής γαρ. Ειχαν ένα μοναχοπαίδι, αγόρι, που όταν έπιασε δουλεια, και το παιδί τους πήγε το πρώτο δώρο, απο τον πρώτο μισθό, γύρισε η γυναίκα και είπε στον αντρα...."Αντε τώρα να πεθαίνουμε σιγά σιγά, που αποκαταστάθηκε και το παιδί μας". Ο άντρας της απάντησε, "τι λές ρε γυναίκα, τώρα θα πεθάνουμε που τον βλέπουμε να προοδεύει?"
Ξερωντας λοιπόν πόσο ειχαν παιδευτεί και οι δύο, αυτό που έμαθα ήταν οτι η ζωή έχει χαρά μέχρι το τέλος, ακόμα και μέσα απο τους άλλους...
Η ζωή είναι αυτή που μας δίνει τα καλύτερα μαθήματα, και απλά πρέπει να την χαιρόμαστε, και να αγαπάμε πραγματικά.
Οτι και αν κάνουμε....

[efthimis]

Κ πανω απ'ολα...απο την πολυ μικρη μου πειρα,ποτε να μην ανοιγουμε το στομα μας να γκρινιαζουμε....γιατι υπαρχουν χιλιαδες περιπτωσεις πολυ χειροτερες απο την δικη μας!
Ας λεμε κανενα ''ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ'' που μας χαριζει την υγεια μας κ τοσα αλλα πραγματα....

[draikos]

... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ Ή ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ.

[IronΜan]

... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ Ή ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ.

Οh Captain , my Captain.....Carpe Diem , που έλεγε και ο Ρομπιν Γουλιαμς στον Κυκλο των Χαμένων Ποιητών

Τι κιαν σπανίζουν οι καλές προθέσεις, σε βάθος χρόνου εκτιμώνται...

[agian]

... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ Ή ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ.

Οh Captain , my Captain.....Carpe Diem , που έλεγε και ο Ρομπιν Γουλιαμς στον Κυκλο των Χαμένων Ποιητών

Τι κιαν σπανίζουν οι καλές προθέσεις, σε βάθος χρόνου εκτιμώνται...

Αν μη τι άλλο σίγουρα εκτιμώνται και ανταμοίβονται, η ζωή άλλωστε κύκλους κάνει.....
τα πράγματα βέβαια γίνονται πιο εύκολα αν μπορέσουμε να αποβάλουμε την καχυποψία για τα πάντα και τους πάντες γύρω μας....