Tελικά είχαμε μια άσχημη εξέλιξη δυστηχώς
Κείμενο του φίλου μας Taxideytis...
Δρομάδος Τρόπαιο: Ένα δρώμενο δίχως τέλος.
Έτσι για την ιστορία…
Καταγραφή και μόνο προσωπικών εντυπώσεων.
Η προετοιμασία μας πήρε κάμποσες ημέρες. Εκείνο όμως που κυριαρχούσε τουλάχιστον σ εμένα ήταν το άγχος. Περισσότερο για το αυτοκίνητο παρά για την χρήση του εξοπλισμού που θα κουβαλούσαμε. Ο Αντώνης από την δική του πλευρά προσπάθησε –επιτυχώς - να μου περάσει ότι δεν θα ζορίζαμε τα πράγματα. (Βασικά το πίστευε και το διαπίστωσα όταν φορτώναμε τα πράγματά του και τα είχε σε σακούλες και χύμα….άρα δεν θα είχε κοπανήματα και μεγάλες κλίσεις). Και όσες συζητήσεις είχα με μερικούς που γνωρίζανε κάτι παραπάνω με φέρανε σε θέση να καταλάβω το γενικό πλάνο. Σαν ιδέα ήταν πολύ καλή και έμενε η εφαρμογή της να αποδείξει αν θα δούλευε η όχι. Θα δινότανε μεγαλύτερη βάση στην συνεργασία μεταξύ των πληρωμάτων των αυτοκινήτων και λιγότερη στις ιδιαίτερες ικανότητες των αυτοκινήτων. Πρώτη φορά στη Ελλάδα. Πιστεύαμε ότι θα δούλευε. Θα έδειχνε.
Την Παρασκευή το βράδυ μετά από ένα θορυβώδες ταξίδι φτάσαμε στον Αθανάσιο Διάκο. Βλέποντας τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην πλατεία πήραμε την πρώτη δόση απογοήτευσης. Ήμασταν θα έλεγα οι πιο χαμηλοί. Οι πιο φαινομενικά αδύναμοι. Το ένα τρέιλερ που μετέφερε το κτηνώδες jeeppazzero από την Πάτρα, μας δημιούργησαν τις πρώτες αρνητικές σκέψεις. Τις αψηφήσαμε και μπήκαμε στην Ταβέρνα του Ραβάνη όπου ήταν και το σημείο του ραντεβού. Ο Αντώνης γνώριζε πιο πολλούς, εγώ 2-3. Δεν άργησε να σπάσει ο πάγος. Οι περισσότεροι γνωστοί μεταξύ τους από τον χώρο των αγώνων. Λίγες κουβέντες όλοι κουρασμένοι …και λίγο αγχωμένοι θα έλεγα. Κατανόησα πλήρως την ιδέα σε μια κατΆ ιδίαν συζήτηση που είχα με τον πρόεδρο της Αττικής Λέσχης και τις τεκμηριωμένες απόψεις του τόσο για τους αγώνες όσο και για τις Λέσχες που ασχολούνται με τα τετρακίνητα στην πατρίδας μας. Αλλά όλα αυτά δεν είναι του παρόντος.
Εκείνο που αποκόμισα είναι ότι η Αττική Λέσχη δεν θέλει πια κόντρες και ανταγωνισμούς χωρίς νόημα. ¶ριστο και αποδεκτό. Ελπίζω να περάσει και στους υπόλοιπους.
Φτιάξαμε κλασσικά ένα τραπέζι για δείπνο…
Ενημερωθήκαμε για τις λειτουργικές διαδικασίες, από τον Γιάννη Αθανασίου.
Έγινε η κλήρωση και μαζέψαμε το νούμερο 10. Τελευταίοι. Ό,τι καλύτερο.
Το φαγητό κάτω του μετρίου και το κρασί είτε λευκό είτε ροζέ είχε την ίδια γεύση…σχεδόν .
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας. Μια σοφίτα με έντονη μυρωδιά (μπόχας) αποχετεύσεως στους διαδρόμους, κάκιστη κατασκευή και απερίγραπτο λουτρό. (Μπαταρία λουτρού στη θέση του νιπτήρα σε ύψος 40 εκατοστών, που δεν μπορούσες να ρυθμίσεις την ροή και το περισσότερο χυνότανε έξω…). Πρώτη φορά έμεινα εκεί και φυσικά και η τελευταία. Δεν σας τον συνιστώ…
Το πρωί στις επτά ήμουν στην πλατεία. Θερμοκρασία υψηλή στους -3. Η ταβέρνα δεν είχε ανοίξει ακόμα και είδα κάποιον να ζεσταίνει νερό για καφέ. Επωφελήθηκα και γεμίζοντας το μπρίκι του με νερό από την βρύση της πλατείας έφτιαξα έναν καυτό πρωινό καφέ που τον απόλαυσα χαζεύοντας τα Βαρδούσια, το φεγγάρι που έδυε, και τον τους Iron team, που άλλαζαν λάστιχα στο land rover τους. Χάζεψα όλα τα αυτοκίνητα και με ικανοποίηση είδα ότι δεν ήμουν ο μόνος υπέρβαρος.. Σχεδόν όλα σε πλήρες επίπεδο εξοπλισμού τα είχαν όλα. Πράγμα που με ωθεί να κάνω μερικές σκέψεις που θα γράψω ίσως κάπου αλλού. Μαζευτήκαμε, ρυθμιστήκανε οι τελευταίες λεπτομέρειες, βιδώσαμε την μπροστινή μπίλια για πιθανό τράβηγμα, δώσαμε κάμποσα tire up και στους ΅εκπροσώπουςΆ των braters να κάνουν την δουλειά τους, και ξεκινήσαμε. σε κομβόι για τα Βαρδούσια. Από τον κλασικό δρόμο θα γινότανε η προσπάθεια διαβάσεως τους, για να πέσουμε στον Εύηνο για Γραμμένη Οξιά. Βέβαια ήμουν σίγουρος ότι πάνω από τα 1600 μέτρα (και πολλά λέω) δεν θα ανεβαίναμε, αλλά δεν είχα λόγους να αμφισβητήσω κανένα. ¶λλωστε επρόκειτο απλά για ένα παιχνίδι για μεγάλα παιδιά, για μια περιπέτεια. Σε κάποιο σημείο η Οργάνωση μας άφησε, για να το παλέψουμε μόνοι μας. Βέβαια το έργο το έχω δει πάρα πολλές φορές. Το χιόνι, και μάλιστα το παγωμένο σε 4-5 στρώματα, και μάλιστα πάνω από 30-40 εκατοστά σε ανηφόρα δεν περνιέται.. Εκτός αν μπορέσεις και επιπλεύσεις. Ναι μεν οι μηχανές στην Ελλάδα έχουν φτάσει σε πολύ καλό βαθμό εξέλιξης…αλλά δεν φτάνει αυτό… Εκείνο που μου έμεινε από την όλη διαδικασία, μέχρι την αποδοχή από όλους ότι δεν περνάμε, ήταν ο τρόπος που λειτουργούσανε τα λάστιχα τύπου τρακτέρ των iron team. Χωρίς πολλά πολλά κόβανε το χιόνι, μέχρι να βρει το αυτοκίνητο στα διαφορικά. Ο συνοδηγός μου βέβαια με εγκατέλειψε, πήρε μια τσάπα και πήγε να παίξει με τα χιόνια. Περπάτησε πολύ, (περίπου 400 μέτρα) και γύρισε να αναφέρει στους παλεύοντες ότι μετά την επόμενη στροφή το χιόνι κατέβαινε σε ευθεία πλαγιά με την ρεματιά, κατά μήκος ίσως μερικών δεκάδων, ίσως εκατοντάδων μέτρων. Δεν τον ακούσανε, ή μάλλον τον ακούσανε, αλλά κάποιος, κάποιοι, είπανε…ήρθαμε εδώ να παλέψουμε να περάσουμε όχι να τα παρατήσουμε με την πρώτη δυσκολία. (βέβαια με αυτή την λογική θα μέναμε 4-5 ημέρες εκεί μέχρι να ανοίξουμε τον δρόμο για να βγούμε στην πίσω πλευρά του βουνού).
Κάποιοι λέγανε, μα είναι κατηφόρα από κει και πέρα και θα είναι πιο εύκολο. Αλλά η κατηφόρα με χιόνι μπορεί κάποιος να πει ότι είναι πιο επικίνδυνη και δύσκολη από την ανηφόρα, αλλά δε φτάνει να τους το πεις, πρέπει να το δουν και να πάθουν και οι ίδιοι για να το πιστέψουν.
Έπρεπε να πάνε και δυο τρεις ακόμα να πεισθούνε για το μάταιο της προσπάθειας και το ορθόν της άποψης του Μετάλαχε. Το μυστικό βέβαια είναι στις κορνίζες. Κορνίζες χιονιού. Και να μάθεις να κοιτάς το βουνό και να βλέπεις. Ας είναι.
Το μόνο αξιοσημείωτο για μένα είναι ότι το Νο 7, 8 , και Νο 9 αυτοκίνητα ανεβήκανε κάνοντας χρήση αλυσίδων, ενώ ο Οστρο δεν τις χρειάσθηκε. Όπως επίσης και ένα δύο αυτοκίνητα υποστήριξης της Οργάνωσης που ακολουθούσανε πιο πίσω…
Επιστροφή λοιπόν από τον ίδιο δρόμο και μικρή ανασυγκρότηση εκεί στον Προφήτη Ηλία, για κουλουράκι, κέικ, σταφιδόψωμα και καφέ, προσφορά κάποιου από τους συμμετέχοντες. Μικρό διάλειμμα και ξεκινήσαμε για τον γύρο να βγούμε κάπου στην Γραμμένη οξιά, όπου οι πληροφορίες λέγανε ότι μας περίμενε ένας άγριος Κοκολάκης. Βέβαια ήδη είχαμε μιλήσει με fyz, chrisva, και θα βρισκόμασταν, το βραδάκι στο τελικό σημείο ανασυγκρότησης - κατασκήνωσης κάπου στην Γραμμένη Οξιά.
Πάλι Αθανάσιο Διάκο και κατεύθυνση Κονιάκο…
Περάσαμε τον Κονιάκο και κινούμαστε σε άσφαλτο πια, με χαμηλές ταχύτητες και με τον Αντώνη σχολιάζαμε τις κλίσεις που έπαιρνε το Jimny μπροστά μας που δεν φορούσε ράβδο zanfor.
Και την κακή ποιότητα (κάκιστη) της μεταξύ μας επικοινωνίας με τα cb.
Ξαφνικά οι μπροστινοί μας σταματάνε και κάνουν ταχυτάτη αναστροφή…. Κάνουμε το ίδιο… Λίγο πιο πίσω σταματάμε και βγαίνοντας βλέπω την συνοδηγό ενός οχήματος με ματωμένο πρόσωπο να οδηγείται προς κάποιο αυτοκίνητο. Ο δρόμος γεμάτος συντρίμμια σχάρας οροφής, λοιπού εξοπλισμού και στο βάθος μιας κατηφόρας περί τα 10 μέτρα ένα τσερόκι, πάνω σε μια ελιά. Σε πολύ κακή κατάσταση.
Ο οδηγός έξω, αναίσθητος.
Δεν έχει νόημα να κάνω πια περιγραφή. Περιφερόμουνα άσκοπα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, να προσφέρω οποιαδήποτε βοήθεια….
Δυστυχώς το ασθενοφόρο έφτασε μετά δυόμιση περίπου ώρες, και εμείς σαράντα νοματαίοι εκεί δεν μπορούσαμε ούτε να κάνουμε, ούτε να προσφέρουμε τίποτε, πέρα από τηλεφωνικές εκκλήσεις για βοήθεια, οι οποίες, φευ, δεν εισακούσθηκαν από κανένα…. Τα κτυπήματα στο στήθος του τραυματία από τον γιατρού που συνόδευε την ομάδα μας προϊδεάζουν για την αναπόφευκτη ανακοίνωση. Που δεν έρχεται ποτέ. Αλλά όλοι την μαντεύουμε πια….
Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος έσβησε εκεί δίπλα στο τσακισμένο του αυτοκίνητο δέκα λεπτά ή μισή ώρα μετά το ατύχημα. Δεν έχει σημασία πια ο χρόνος.
Απλά ακολουθούσε το κομβόι, ως θεατής...
Μέλος της Αττικής Λέσχης.
Έφτασε η αστυνομία με ένα γιατρό με περισσότερο ιατρικό εξοπλισμό, για να επιβεβαιώσουν οι ήχοι από το φορητό καρδιογράφο το αναπόφευκτο. Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο κέντρο υγείας στο Λιδορίκι για την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου.
Μείναμε πίσω. Κάτι έπρεπε να κάνουμε. Για να μην μένουμε άπραγοι. Γιατί η συνειδητοποίηση είναι αδύνατη. Όχι με μιας. Γιατί δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ξεπεράσουμε τον θάνατο. Γιατί δεν μας επιτρέπεται. Γιατί πρέπει οι υπόλοιποι να συνεχίσουμε.
Μαζέψαμε τα πάντα. Συντρίμμια (πριν λίγη ώρα πολύτιμα ψιλολόγια σε ένα άρτια εξοπλισμένο αυτοκίνητο) σε σακούλες σκουπιδιών. Επαναφέραμε το αυτοκίνητο στον δρόμο για να το παραλάβει η ΕΛΠΑ. Έμεινε κάποιος πίσω για τα διαδικαστικά.
Κατεβήκαμε με τον Αντώνη στο Κέντρο Υγείας στο Λιδορίκι. Έτσι για συμπαράσταση στο πόνο των παιδιών της Αττικής Λέσχης.
Φύγαμε για Αθήνα σιγά σιγά χαμένοι στις σκέψεις μας και με την θλίψη στις καρδιές μας.
Παιχνίδια για μεγάλα παιδιά όλα τελικά. Ακόμα και ο πόλεμος μόνο που εδώ πρόκειται για έναν ακήρυκτο πόλεμο. Μού έμειναν δύο τρία πράγματα….το ένα…η φράση της συνοδηγού…έσκυψε να πάρει ένα κομμάτι κέικ….και η δεύτερη μια κλισέ φράση στο δελτίο αναφοράς της τροχαίας.
Δεν φορούσε Ζώνη.
Και οι σκέψεις έρχονται. Η συνοδηγός του φορούσε ζώνη και βγήκε από ένα διαλυμένο αυτοκίνητο μετά από τρεις τέσσερις τούμπες με μια αμυχή και νευρικό κλονισμό. Ο οδηγός δε φορούσε και με τις τούμπες έφυγε εκτός αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα μάλλον να πλακωθεί από το αυτοκίνητο και να συμβεί ό,τι συνέβη. Στην ευθεία, με χαμηλή ταχύτητα, σε μια ανέμελη στιγμή. Μια απλή κίνηση κουμπώματος, και θα τον είχαμε μαζί μας, μείον το αυτοκίνητο. Αλλά ποιος νοιάζεται τα σίδερα; Θα ήταν εδώ και θα το ξανάφτιαχνε.
