Αυτά παθαίνει όποιος βλέπει τηλεόραση Κυριακή πρωί. Ο καθ’ όλα συμπαθής Γιώργος Οικονομέας αναζητά σε ρεπορτάζ τα χαρακτηριστικά του πραγματικού άντρα! Το τί ακούγεται δεν λέγεται. Όχι όμως το τί δεν ακούστηκε.
Κύριοι και κυρίες, το κυριότερο χαρακτηριστικό ενός πραγματικού άντρα δεν είναι άλλο από το μέγεθος των οργάνων του τελικά. Πονηρός; Ποιος πονηρός; Σεξουαλικό υπονοούμενο κανένα δεν έχει η παραπάνω δήλωση!
Πρώτα από όλα, τα guts που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είναι εκείνα τα οποία βοηθούν έναν άντρα να κρατά το λόγο του, τις υποσχέσεις του, τις δια λόγου συμφωνίες του. Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται αντρίκεια συμπεριφορά, άρα επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η απουσία από τον οργανισμό των αντισωμάτων εκείνων που λέγονται «κότσια», έχει σαν αποτέλεσμα συμπεριφορές όπως φατρίες, ίντριγκες, συντροφικά μαχαιρώματα, πισώπλατα μαχαιρώματα, λυκοφιλίες, ανταλλαγές κάτω από το τραπέζι, κι όλα αυτά που μπορεί κάποιος κάλλιστα να ονομάσει «αποκλείνουσα ομοφιλοφυλική διάθεση» Ο διαθέτων τα αντισώματα λοιπόν, είναι σίγουρο ότι θα... πονέσει αν συμπεριφερθεί έτσι, οπότε απλά δεν το κάνει!
Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απουσία «κοτσίων» έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την αμνησία! Ο... ασθενής δεν θυμάται αν είπε κάτι, πότε το είπε και κάτω από ποίες συνθήκες το είπε. Αν δε τα κάποτε λεγόμενά του έρχονται σε αντίθεση με τα σημερινά του συμφέροντα, η αμνησία είναι ολική: δεν θυμάται με ποιούς συμφώνησε, πότε συμφώνησε και για ποιό σκοπό συμφώνησε.
Η αμνησία αυτή περιπλέκει και άλλο τα πράγματα: ο ασθενής όχι μόνο δεν θυμάται τα λεγόμενά του, άρα και εμπίπτει στην παράγραφο περί αντισωμάτων, αλλά και δεν μαθαίνει απο τα λάθη του. Και ως γνωστόν το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το δε τρις ουκ ανδρός γενικώς...
Τελικά ο άντρας δεν φαίνεται στο κρεβάτι, όπως πολλοί νομίζουν. Στο τραπέζι φαίνεται. Εκεί που δίνει το λόγο του, το χέρι του, εκεί που «σφραγίζει» με τα λεγόμενά του μία συμφωνία. Και βέβαια όταν έχει τα κότσια να παραδεχθεί ότι δεν μπορεί να την τηρήσει για τον Α ή τον Β λόγο, γιατί όλοι μπορεί να βρεθούμε στη θέση αυτή.
Αντίθετα ο ασθενής, έχοντας μικρή αυτοεκτίμηση, αναζητά την αναγνώριση με παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, εκεί που το κουσούρι του δεν είναι φανερό, εκεί που τα ανταλλάγματα δεν είναι ορατά από τους υπόλοιπους, εκεί που μπορεί να αθετεί, χωρίς να ζητά συγνώμη, με ανταλλάγματα θέσεις στην «αυλή» και «αντιπαροχές». Και όταν το οικοδόμημα κλονίζεται – αναμενόμενα αφού στηρίχθηκε σαθρά – να αναζητά στους υποστηρικτές του και όχι στον εαυτό του το σφάλμα.
Σε τί κόσμο ζούμε μπαμπά; Ή καλύτερα «... οι άντρες περνούν μαμά...» για να είμαστε στο ρυθμό της παράλογα εικονικής - reality πραγματικότητάς μας;;;;
To Κείμενο είναι αυτούσιο και παρμένο απο το forum to4x4.gr
Συγγραφέας του ο Γ.Αθανασίου
