Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις κάποιον προσωπικά για να λυπηθείς με το χαμό του. Ούτε είναι ανάγκη να αποτελεί είδωλο ή ξεθωριασμένη αφίσα σε κάποιο παιδικό δωμάτιο για να αισθανθείς αμήχανα στο άκουσμα του "μοιραίου". Κι αυτό γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σου βγάζουν κάτι οικείο. Έτσι και με τον Σουγκλάκο. Τον άνθρωπο που μια ζωή έκανε τον κακό, αλλά ποτέ δεν έπεισε κανέναν για αυτό... Αντίθετα έβγαζε το αίσθημά του "αυτός είναι ένας από μας".
"Να βάλουμε ας πούμε ένα γνωστό κι εμένανε. Να πάμε στο Κολωνάκι, στο Μπραχάμι, σε καλές γειτονιές και να βάλουμε δυο ανθρώπους με κασετόφωνα και να κάνουν γκάλοπ. Και να δούμε σε ποιον θα λένε «γεια σου, μεγάλε» και ποιον θα αγκαλιάζουνε. Γιατί εμένα μ’ αγκαλιάζουνε" είχε πει ο "άρχοντας του κατς" σε μια συνέντευξη που έδωσε στο cine.gr.
Οπότε απέτυχε. Έδειρε τόσο κόσμο, έπαιξε τον βιαστή, απέκτησε το physic ενός "μπαμπούλα", αλλά δεν τρόμαξε κανέναν. Ούτε καν τον "Τρομάρα", τον αέναο παρτενέρ του στη μάχη των ρινκ.
Απέτυχε; Όχι βέβαια. Έγινε διάσημος, έκανε ταξίδια ("έχω γεμίσει πέντε διαβατήρια με την πάλη") και πάνω από όλα αγαπήθηκε από τον κοσμο.
Ταξίδι στο χρόνο... 5/2 στο κλαμπ Γκαγκάριν. 4ο Φεστιβάλ Cult ελληνικού κινηματογράφου! Τιμώμενα πρόσωπα; Στη σκηνή ο Γκουσγκούνης κι ο Σουγκλάκος. Από κάτω; Χαλασμός. Αποθέωση. Επιβράβευση; Ούτε καν...
Παραδέξου το. Κι εσύ το είπες στον συνάδελφο στο διπλανό γραφείο, στον συμφοιτητή λίγο πριν τις εξετάσεις, στον ταξιτζή σταματημένος στην Κηφισίας. "Πέθανε ο Σουγκλάκος"... Σε άγγιξε και σένα φίλε. Ακόμη κι αν απεχθανόσουν το trash, ή έστω το cult όπως θέλουν κάποιοι να το λένε. Αυτό είναι επιβράβευση.
Γιατί είπαμε ο Απόστολος Σουγκλάκος ήταν ένας από μας. Ήταν αυτός ο τύπος με την κοιλιά, τα μούσκουλα, την στραβωμένη φάτσα και τη βραχνιασμένη φωνή που έκανες τάχα ότι κορόιδευες, αλλά κατά βάθος γούσταρες τρελά. Γιατί; Διότι απλά έκανε ότι γούσταρε. Ή κατά βάθος έκανε ότι εσύ γούσταρες να κάνεις, αλλά ποτέ δεν έκανες.
Έλα τώρα!
Νίκησε τον Τούρκο. Αποθεώθηκε από χιλιάδες κόσμο. Και στο κάτω-κάτω έκανε την πλάκα του.
Το ξεκίνημα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ταμπούρια, παιδί του λαού ο ίδιος, στη "γύρα" από μικρός δεν είχε κανένα ρόλο να καβαλήσει το καλάθι, να κάνει τον "λεφτά" ή τον "μπουρζουά", σύμφωνα με εκφράσεις που χρησιμοποιούσε ο ίδιος. Από τα 10 άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο (στον τοπικό ¶ρη και στον Εθνικό) στη θέση του τερματοφύλακα.
Μπλον-ζον, βολέ και τα ρέστα δεν ήταν για αυτόν. Γρήγορα προτίμησε την πάλη, όπου διέπρεψε. Έκανε όνομα, έδωσε αγώνες σε όλες τις γωνιές του κόσμου και συνέδεσε το όνομα του με το ελληνικό wrestling (;!)
Πως έμπλεξε, όμως, με τις μπομπίνες;
Τυχαία βρέθηκε στα γυρίσματα μιας ιταλικής ταινίας με τίτλο "Οι στρατιωτίνες" κι έκανε τον κομπάρσο, "ρόλο" που υπηρέτησε για αρκετά χρόνια. Δεν έκανε ποτέ τον ηθοποιό, αλλά τελικά έφτασε να πρωταγωνιστεί σε αρκετές ταινίες "σταθμούς" του cult ελληνικού κινηματογράφου όπως ο "Στραγγαλιστής της Συγγρού", η "Επιστροφή των Καθαρμάτων", τα "Ρεμάλια" κι ο "Πρωταθλητής".
Το κατς δεν το σταμάτησε ποτέ. Έδινε συχνά αγώνες-παραστάσεις κάνοντας σλόγκαν το "ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο". Δεν τα κατάφερε ούτε ο μεγαλόσωμος Τρομάρας, ούτε ο Τούρκος (σ.σ από το περίφημο "Θα δείρει ο Τούρκος το Σουγκλάκο;"), που τελικά μεταμορφωνόταν σε σάκο του μποξ στον "Τάφο του Ινδού".
Ο ίδιος έλεγε, πάντως, ότι έφαγε πολύ ξύλο. "Από τον Μάικ Πάουερ" θυμήθηκε στην ίδια συνέντευξη στο cine.gr, "Στη Νιγηρία. Εκεί έπρεπε να χάσω. Μια στιγμή που κέρδιζα μου έβαλαν πιστόλι στο κεφάλι" διηγήθηκε.
Στροφή στην καριέρα του
Έριξε ξύλο, έπαιξε σε 500 τηλεταινίες, αλλά και στον παλιό κινηματογράφο (αυτόν που λένε όλοι... "καλό", του Φίνου και των Καραγιάννη-Καρατζόπουλου) με συμπρωταγωνιστές τον Βουτσά και τον Βέγγο παίζοντας πάντα το ρόλο του... νταή. Ούτε στην τηλεόραση άργησε να βγει. Είτε για να σπάσει αυτοκίνητα με τα γυμνά του χέρια, είτε σαν guest-star στο "Εκμέκ Παγωτό" του Mega, είτε σαν καλεσμένος του Ανδρέα Μικρούτσικου στο "Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό". Όλα αυτά πολύ πριν την εποχή της Αννίτας...
Τι έμενε; Να πιάσει το μικρόφωνο. Σε πίστα δεν βγήκε, αλλά κι εδώ την πλάκα του την έκανε. "Αφού δεν με έδειρε κανείς, έγινα τραγουδιστής" είχε προειδοποιήσει πριν βγάλει δύο δίσκους: τα "Ραπίσματα" (με τραγούδια όπως η "Αστυνομικίνα", οι "Δύο Μπάτσοι" και "Σουγκλάκος Ελλάς") και το "Ευλυγισία".
Το αντίο...
Πλέον ο Απόστολος Σουγκλάκος δεν ζει ανάμεσα μας. ¶φησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Τρίτης στα 56 του χρόνια, ύστερα από 15ήμερη νοσηλεία στο "Ερρίκος Ντυνάν" κι αφού είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο όταν παρουσίαζε μια εκπομπή σε κανάλι της Ρόδου.
Αντί επιλόγου. Μια ατάκα από τη συνέντευξη του στο cine.gr. "Δεν φοβόμαι τίποτα. Και κανέναν. Το μόνο που φοβάμαι... Εντάξει, δε γουστάρω ρε παιδί μου να πεθάνω -κούφια η ώρα- θέλω να ζήσω 850 χρόνια. Γιατί η ζωή είναι ωραία".
Μη φοβάσαι ρε Σουγκλάκο. Τελικά δεν σε έδειρε κανείς!
Rest in Peace...
