Για το παρ' ολίγον ναυάγιο έφταιξαν αρκετά πράγματα μαζί. Το σημαντικότερο ήταν ότι είχα ξαναπεράσει το συγκεκριμένο εμπόδιο πριν 2-3 βδομάδες. Επέλεξα λοιπόν ένα πάτημα το οποίο θα με κράταγε μακρυά από τις ποταμίσιες κροκάλες και παράλληλα
φαινόταν αρκετά συνεκτικό και συμπαγές για να μπορέσω να πατήσω πάνω και να ανέβω. Όπως αποδείχτηκε, ούτε συνεκτικό ήταν ούτε συμπαγές...
Μετά λοιπόν από λίγα δευτερόλεπτα & μερικές κακές εκτιμήσεις, βρέθηκα με το μπροστά αριστερά τροχό μου σχεδόν ολόκληρο χωμένο στη ποταμίσια λάσπη και τον πίσω αριστερά κρεμασμένο. Το δε μπροστινό διαφορικό, από την αριστερή πλευρά έκανε παρέα στον τροχό σε ένα κοινό λασποβάπτισμα, το σασί από την αριστερή πλευρά είχε και αυτό "πατήσει" στο ποταμάκι και οι άξονες μετάδοσης που φεύγουν από το transfer απείχαν από τις πέτρες 2-3 εκατοστά...
Αφού κάναμε κάποιες προσπάθειες να βγάλουμε λίγη λάσπη με το φτυάρι και να απομακρύνουμε κάποιες πέτρες που ίσως ενοχλούσαν και αφότου είδαμε ότι οι προσπάθειες μας δεν είχαν αποτέλεσμα, κάλεσα τα παιδιά από τη λέσχη Ρεθύμνου, τα οποία με τράβηξαν με τη βοήθεια εργάτη.
Το αποτέλεσμα ήταν η εκδρομή να έχει άλλη κατάληξη από αυτή που προγραμμάτισα για εμάς τους συμμετέχοντες, συν το ότι ταλαιπώρησα κάποιους ανθρώπους φέρνοντας τους μέχρι το φράγμα για να με τραβήξουν.
Το συμπέρασμα ήταν ότι τα χωμάτινα λάστιχα θέλουν πολλή προσοχή και δε συγχωρούν τη λανθασμένη επιμονή όπως τα Α/Τ. Το χωμάτινο, αν επιμείνεις σε
μη συνεκτικό έδαφος και δε βρει πρόσφυση πιο βαθειά, θα σε "θάψει" και θα σε τακάρει άσχημα σε
ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ. Χθες δυστυχώς αυτό το συνάντησα 3 φορές (1 σε επιχώσεις πρανούς δρόμου, 1 σε παχιά αργιλώδη λάσπη και η 3η στο ποτάμι), με τη τρίτη να αποδεικνύεται και φαρμακερή...
Όπως και να έχει πάντως, ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, πιστεύω από αυτές που σιγά σιγά μας κάνουν ικανότερους offroaders.