Περάσαμε τον Κονιάκο και κινούμαστε σε άσφαλτο πια, με χαμηλές ταχύτητες και με τον Αντώνη σχολιάζαμε τις κλίσεις που έπαιρνε το Jimny μπροστά μας που δεν φορούσε ράβδο zanfor.
Και την κακή ποιότητα (κάκιστη) της μεταξύ μας επικοινωνίας με τα cb.
Ξαφνικά οι μπροστινοί μας σταματάνε και κάνουν ταχυτάτη αναστροφή…. Κάνουμε το ίδιο… Λίγο πιο πίσω σταματάμε και βγαίνοντας βλέπω την συνοδηγό ενός οχήματος με ματωμένο πρόσωπο να οδηγείται προς κάποιο αυτοκίνητο. Ο δρόμος γεμάτος συντρίμμια σχάρας οροφής, λοιπού εξοπλισμού και στο βάθος μιας κατηφόρας περί τα 10 μέτρα ένα τσερόκι, πάνω σε μια ελιά. Σε πολύ κακή κατάσταση.
Ο οδηγός έξω, αναίσθητος.
Δεν έχει νόημα να κάνω πια περιγραφή. Περιφερόμουνα άσκοπα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, να προσφέρω οποιαδήποτε βοήθεια….
Δυστυχώς το ασθενοφόρο έφτασε μετά δυόμιση περίπου ώρες, και εμείς σαράντα νοματαίοι εκεί δεν μπορούσαμε ούτε να κάνουμε, ούτε να προσφέρουμε τίποτε, πέρα από τηλεφωνικές εκκλήσεις για βοήθεια, οι οποίες, φευ, δεν εισακούσθηκαν από κανένα…. Τα κτυπήματα στο στήθος του τραυματία από τον γιατρού που συνόδευε την ομάδα μας προϊδεάζουν για την αναπόφευκτη ανακοίνωση. Που δεν έρχεται ποτέ. Αλλά όλοι την μαντεύουμε πια….
Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος έσβησε εκεί δίπλα στο τσακισμένο του αυτοκίνητο δέκα λεπτά ή μισή ώρα μετά το ατύχημα. Δεν έχει σημασία πια ο χρόνος.
Απλά ακολουθούσε το κομβόι, ως θεατής...
Μέλος της Αττικής Λέσχης.
Έφτασε η αστυνομία με ένα γιατρό με περισσότερο ιατρικό εξοπλισμό, για να επιβεβαιώσουν οι ήχοι από το φορητό καρδιογράφο το αναπόφευκτο. Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο κέντρο υγείας στο Λιδορίκι για την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου.
Μείναμε πίσω. Κάτι έπρεπε να κάνουμε. Για να μην μένουμε άπραγοι. Γιατί η συνειδητοποίηση είναι αδύνατη. Όχι με μιας. Γιατί δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ξεπεράσουμε τον θάνατο. Γιατί δεν μας επιτρέπεται. Γιατί πρέπει οι υπόλοιποι να συνεχίσουμε.
Μαζέψαμε τα πάντα. Συντρίμμια (πριν λίγη ώρα πολύτιμα ψιλολόγια σε ένα άρτια εξοπλισμένο αυτοκίνητο) σε σακούλες σκουπιδιών. Επαναφέραμε το αυτοκίνητο στον δρόμο για να το παραλάβει η ΕΛΠΑ. Έμεινε κάποιος πίσω για τα διαδικαστικά.
Κατεβήκαμε με τον Αντώνη στο Κέντρο Υγείας στο Λιδορίκι. Έτσι για συμπαράσταση στο πόνο των παιδιών της Αττικής Λέσχης.
Φύγαμε για Αθήνα σιγά σιγά χαμένοι στις σκέψεις μας και με την θλίψη στις καρδιές μας.
Παιχνίδια για μεγάλα παιδιά όλα τελικά. Ακόμα και ο πόλεμος μόνο που εδώ πρόκειται για έναν ακήρυκτο πόλεμο. Μού έμειναν δύο τρία πράγματα….το ένα…η φράση της συνοδηγού…έσκυψε να πάρει ένα κομμάτι κέικ….και η δεύτερη μια κλισέ φράση στο δελτίο αναφοράς της τροχαίας.
Δεν φορούσε Ζώνη.
Και οι σκέψεις έρχονται. Η συνοδηγός του φορούσε ζώνη και βγήκε από ένα διαλυμένο αυτοκίνητο μετά από τρεις τέσσερις τούμπες με μια αμυχή και νευρικό κλονισμό. Ο οδηγός δε φορούσε και με τις τούμπες έφυγε εκτός αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα μάλλον να πλακωθεί από το αυτοκίνητο και να συμβεί ό,τι συνέβη. Στην ευθεία, με χαμηλή ταχύτητα, σε μια ανέμελη στιγμή. Μια απλή κίνηση κουμπώματος, και θα τον είχαμε μαζί μας, μείον το αυτοκίνητο. Αλλά ποιος νοιάζεται τα σίδερα; Θα ήταν εδώ και θα το ξανάφτιαχνε.
Ενα κλικ..5 δεύτερα....
Μπορεί να είναι και πολλά, για να φορέσεις ζώνη ασφαλείας.
5 δεύτερολεπτα, μπορούν να χωρισουν την ζωή απο τον θάνατο...
Ο ΄Κώστας πε πήρε τηλ, μήπως και κάναμε κάτι για ασθενοφόρο...
Ακόμα έχω στα αυτιά μου την σύγχηση ενός ανθρώπου, που κατα κανόνα ελέγχει πάντα τις καταστάσεις, ακόμα έχω τις φωνές που άκουγα...
Πέρυσι σχεδόν είχαμε άλλο πάλι συμβάν εξίσου τραγικό όποιος διαβάζει φόρουμ θα το θυμάτε....
www.to4x4.gr/html/site/forum/viewtopic.php?t=2769&start=0Μην το ξεχνάτε βρε παιδιά, με ένα κλικ αλλάζουν όλα, ΦΟΡΑΤΕ ΠΆΝΤΑ ΖΩΝΕΣ ΑΣΦΑΛΕΊΑΣ....
Ας γίνει μάθημα, και ας είναι οι τελευταίοι...
Κρίμα......
