Θέμα: Για εμας τους τυχερους

[kranas (x-nikos)]

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί
όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
 
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε
μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε
καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
 
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
 
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να  βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά  βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
 
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
 
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
 
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
 
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
 

[Χάρης]

Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από τους πολύ πολύ πολύ πολύ τυχερούς. Επέζησα από όλα τα παραπάνω επί 10 τουλάχιστο....

[camelg4]

νικολα σωστος.αλλα καποιοι εχουν βαλει το χερακι τους για να φτασουμε σε αυτο το απεχθες σημειο.και μεσα σε αυτους ειμαστε και εμεις (δλδ ολοι αυτοι που ζησαμε τα παραπανω) ως γνησιοι κοπανοι

[Χάρης]

Παρ' ότι περάσαμε πολλούς κινδύνους ως παιδιά, ίσως αποδειχτεί στο μέλλον οτι αχρηστέψαμε τα σημερινά παιδιά (έως 25 ετών), τα οποία τα προστατεύουμε από τραυματισμούς με "βίαια" παιχνίδι, αλλά από μονα τους βρίσκουν διαφορετικά ερεθίσματα σε διαφορετικού είδους παιχνίδια. Το αποτέλεσμα : Δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στην κοινωνία όταν φύγουν από το σπίτι τους....  θα ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα.

[Μάχος]

ετσι ειναι πολυ τυχεροι ειμαστε

εχει γινει πλεον η κοινωνια...αντε να μην εκφραστω καλυτερα

πραγματικα ζησαμε τα καλυτερα μας χρονια

[NickSi]

Πραγματικα...  δυστυχως οι προλαλησαντες φιλοι μας, εχουν δικαιο...

Πιστευω κι εγω, οτι εμεις οι των 35+, ζησαμε σε μια διαφορετικη, πολυ πολυ πιο ομορφη και σιγουρα πιο ανεμελη γενια...
Και βεβαια ειχαμε κι εμεις τα μειον μας, σαν εφηβοι, αλλα σε καθε περιπτωση, δεν ειχαμε τους σημερινους κινδυνους, που καραδοκουν ανα πασα στιγμη γι αυτα τα παιδια... τα παιδια της σημερινης γενιας...!!!

Μεγαλη προσοχη και τα ματια σας 14, εσεις που μεγαλωνετε παιδακια... 

Το συγκεκριμενο θεμα καπου το ειχε ξαναβαλει η φιλη μας η Βασιλικη και δυστυχως, οι αποψεις που ειχαν γραφτει και τοτε, ηταν στο ιδιο μηκος κυματος οπως και τωρα...

Και οπως ελεγε και ο αειμνηστος Βασιλης Αυλωνιτης...: Bρε που παμε, βρε...? ? ?

[tsoula]

τα πάντα στη ζωη είναι θέμα επιλογών που κρυβόνται πίσω από "πρέπει"...

-πρέπει να μείνουμε στη μεγαλουπολη γιατι θα έχει καλυτερο σχόλειο το παιδι μας...
 (το σχολείο που καταστραφηκε στο παγκρατι ή αυτο που μένει 2 μήνες κλειστο από καταλύψεις)
-θα έχει περισσοτερες πιθοανότητες να περασει στο πανεπηστιμίο
 (το 70% των επιτυχώντων έιναι παιδια από επαρχία, ένω το 50% του πλυθησμου της χωράς ειναι στον νομο αττικής)
--
Το "πρέπει" εξαφανίζει την ανεμελια

-στις 16¨00 έχεις αγγλικά, στις 18:00 Γερμανικά και στις 20:00 ΠΡΕΠΕΙ να είσαι στο Μπασκετ...
 (σε λίγο καιρο στο προγραμμα θα γράφει 17:00-18:00 ΠΡΕΠΕΙ να παίξεις γιατι το λένε οι παιδοψυχολόγοι)
οι μητέρες των περισότερων μας δεν είχαν παιδοψυχολόγο να τις συμβουλέψει...κάποιες δεν είχαν καν μορφωση Γυμνασιόυ...όμως Τα καταφεραν.

πολυ φοβάμαι ότι είμαστε αλυσοδεμένοι με μια αλυσιδά που την φτιάξαμε μόνοι μας, και την δέσαμε μόνοι μας.
ο κόσμος που μεγαλώσαμε ισως να υπάρχει για ακομα λίγο στην επαρχια...τα Πρέπει όμως δεν μας αφήνουν να πάμε...

[luca]

Συμφωνώ με όλα όσα γράφτηκαν. Εμείς οι 35ντάρηδες και οι λίγο παραπάνω ζήσαμε όλα αυτά, που όταν τα αναμοχλέυεις στη μνήμη σου, μοιάζουν με ταινία ρετρό. Μεγαλώσαμε όμως και με κάτι ακόμα. Κατηγορώντας τις προηγούμενες γενιές για την κατάσταση που παραλάβαμε. Είναι χρέος μας λοιπόν τώρα, που η δική μας γενιά έρχεται στα πράγματα, να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια κοινωνία που τους αξίζει, ελεύθερη αλλά όχι αποστειρωμένη.

Ανδρέας

[Αναστασια]

δηλαδη εμεις οι 85αρηδες τι εχουμε?
χολερα?
η λυσσα?

[Αναστασια]

γιατι αποσο θυμαμαι κι εμεις στις γειτονιες μεγαλωσαμε με τα αλλα παιδακια με κρυφτο,κουτσο,μηλα,κλπ... και κινητο μας πηραν δωρο στα 16, οχι οπως τωρα που το παιδακι απο 10 χρονων εχει κινητο, και καλα για να το βρισκει η μανα
εμας δηλαδη πως μας εβρισκε?
κι οσο για τον η/υ μετα το σχολειο λογω επαγγελματος
ακουσον ακουσον
που ειμαστε και φυτα

[Χάρης]

Αναστασία, δε σε κατηγόρησε κανείς που είσαι μικρή. Απλά πέρασες στα 20+ σου πιο ακίνδυνα.

πχ :
- δεν έβγαλες κανα μάτι παίζοντας φυσοκαλαμοπόλεμο
- δεν έσπασες κανα χέρι-πόδι, πέφτοντας από τα 7 μέτρα από τα 3 ενωμένα κυπαρίσια με το καρφωμένο καστράκι στις κορυφές
- δεν έσπασες σαγόνια-δόντια-μέση-πόδια παίρνοντας φόρα από το πρώτο όροφο οικοδομής, καβάλα στο ποδήλατο, προσπαθώντας να φτάσεις στο
απένταντι πεζοδρόμιο με άλμα
- δεν έχεις σημάδια στο πρόσωπο από τον πετροπόλεμο
- δε σκοτώθηκες κατεβαίνοντας μαλιοκούβαρα τον Υμηττό με ποδήλατο, βγαίνοντας από τη στροφή στο γκρεμό όπως στις ταινίες
- δε χρειάστηκε να τρέχεις επί ώρες ή να γκρεμοτσακίζεσαι πάνω από μάντρες στην προσπάθεια να αποφύγεις αυτόν που σε κυνηγάει επειδή έφαγες όλα τα μούσμουλα από τη μουσμουλιά του
- δεν έπεσες από τα βράχια παριστάνοντας τον Δαίδαλο με φύλλα φελιζόλ δεμένα στα χέρια
- δεν κόλλησες ακίνητη επί ώρες σε λάσπη μέχρι τη μέση, κάνοντας βαρκάδα με αυτοσχέδιο πλεούμενο πάνω από λιμνούλα στο δάσος

Τα παραπάνω υπήρξαν η καθημερινότητά μου από τα 5 έως τα 17. Ευτυχώς με ελάχιστες επιπτώσεις. Και πάλι αισθάνομαι τυχερός....
Τα μήλα, κρυφτό, κουτσό, αμπάριζα, ομάδες, σκατουλάκια, γκαζές κτλ, ήταν για διάλειμα

Φαντάζομαι η ιστορία μου είναι κοινή για τους άνω των 30 ετών......

[Αναστασια]

τι? δηλαδη αναλογα με το ποσες φορες εχεις πεσει παει?
εχω σκοτωθει αρκετες φορες στο χωριο μου αναμεσα στις παγιδες που στηναμε και τον πετροπολεμο που παιζαμε, απτο γονατο μου λειπει κομματι
και στην τελικη δν εχω καταλαβει τι σας κανει διαφορετικους
και για μια ακομη φορα με επιβεβαιωνετε εσεις οι 30+ ποσο στενα μυαλα μπορει να υπαρχουν στον πλανητη

[jimnyjump]

Επειδή είμαι στο όριο(29+++)θα κινηθώ ανάμεσα..(τι είπα πάλι ).Νομίζω ότι όλα αυτά είναι λίγο υπερβολικά.Σίγουρα υπάρχουν διαφορές από γενιές σε γενιές αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να χαρακτηρίζουμε όλα τα παιδιά χαζοχαρούμενα και κακομαθημένα,ούτε και από το πόσο ακίνδυνα περάσανε τα παιδικά τους χρόνια.Η κάθε γενιά και το κάθε παιδί βρίσκει τις διεξόδους του ανάλογα με την εποχή του και την τάση που έχει για περιπέτεια.

[Michalis]

Προφανώς ως (35+) θα συμφωνήσω ότι τα παιδιά παλαιότερα ήταν περισσότερο σκληραγωγημένα  όχι απαραίτητα από το πόσες φορές τραυματίζονταν αλλά από τις λιγότερες παροχές/ ανέσεις που είχαν καθώς και τις ευθύνες που αναλάμβαναν…έστω και στο παιχνίδι τους. Με την πρωτοφανή έκρηξη νεοπλουτισμού & υπερκαταναλωτισμού βλέπω παιδιά που όχι μόνον δεν τους λείπει τίποτα αλλά έχουν περισσότερα απ’ όσα  είχαν φανταστεί.
Είναι απομονωμένα χωρίς όρεξη ή στόχους. Περιφέρονται βαριεστημένα με σκοπό την καλοπέρασή τους. Απολαμβάνουν αυτήν πια την σεξουαλική απελευθέρωση από πολύ μικρές ηλικίες με τα γνωστά αποτελέσματα που βλέπουμε…ηθικές αξίες…μια άγνωστη λέξη από το παρελθόν…για οπισθοδρομικούς.
Ξέρω...είμαι υπερβολικός? Σας προσκαλώ στην γειτονιά μου...
Το παλιό μου σχολείο είναι απέναντι από το σπίτι μου. Δεν βλέπω πια μαθητές να κρατούν βιβλία παρά μόνον να ντύνονται προκλητικά με πανάκριβα ρούχα έχοντας όλα τα gadgets τελευταίας τεχνολογίας απαραίτητα με το τσιγάρο στο στόμα. Τους έφαγαν τα προβλήματα της ζωής. Το σχολείο είναι ένας απέραντος πίνακας graffiti…μάλλον είναι η καινούργια σχολή καλών τεχνών.
Μην κάνεις βέβαια την φοβερή ερώτηση…τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις? Εντάξει γύρω στα 25 θα το σκεφτούν!
Φυσικά για την κατάντια αυτή φταίνε πρωτίστως οι γονείς και κατόπιν το παιδαγωγικό σύστημα.
Το λυπηρό είναι όμως ότι κάποια πράγματα ότι και να λέμε κρίνονται μόνον εκ του αποτελέσματος. Δεν είπαμε ότι οι γενιές αυτές έχουν “χολέρα” ή “λύσσα” αλλά αν συνεχίσουν έτσι σε λίγο δεν θα έχουν τίποτα…μετά την αναχώρηση του μπαμπά.
Το αποτέλεσμα δεν θα είναι κακό αλλά μάλλον τραγικό.

[filippos_kos]

και για μια ακομη φορα με επιβεβαιωνετε εσεις οι 30+ ποσο στενα μυαλα μπορει να υπαρχουν στον πλανητη

δεν είναι στενόμυαλοι οι 30+ Αναστασία.
Απλά αναπολούν εκείνη την δύσκολη αλλά ωραία εποχή που σίγουρα δεν θα ξαναέρθει.
Δυστυχώς για τους νεότερους ο nikos(kranas) έχει απόλυτο δίκιο.
Οι εποχές αλλάζουν και τα παιδιά μουροχαυλιάζουν μπροστά στην T.V. και sto pc.
Ποιος φταίει γι΄άυτό?
Μα οι γονείς οι ίδιοι που ζήσανε αυτή τη δύσκολη εποχή και
φοβούνται να μην περάσουν τα παιδιά τους τα ίδια.
10 φροντιστήρια για να μπει στη σχολή,
10 αθλήματα για να μην γίνει λαπάς,
10 όργανα μουσικής για να παίζει τη βιολέτα τσιγκολελέτα
το απόγευμα διάβασμα
το βράδυ νωρίς για ύπνο για να πάει φρέσκο στο σχολείο
το σαββατοκύριακο από κοντά μην κακοπέσει σε κακές παρέες.
Πότε θα παίξει πότε θα κτυπήσει πότε θα διασκεδάσει?
Χόμπυ? Όοοχι δεν προλαβαίνουν.
Μετά από όλο αυτό το στρες το παιδί
και γρήγορα θα πιάσει το τσιγάρο,
και γρήγορα θα βάλει το σκουλαρίκι στην μύτη,
και στα 13 θα βάλει το μινάκι,
έτσι για πλάκα, να πει στους άλλους ότι έκανε το δικό του
και ποιος θα του πει όχι σε όλα αυτά? Κανείς.
Μη το στεναχωρήσουμε, δεν κάνει είπε ο ψυχολόγος της οικογένειας (είναι της μόδας) ...
Εξάλλου το έκανε και το παιδί του γείτονα εγώ γιατί να μην το κάνω?
Χαζεύει η νεολαία και πάει.