Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Είχαν περάσει αρκετές μέρες απο το trail - raid του Ξυλοκάστρου στο οποίο δεν καταφέραμε να πάμε για διάφορους λόγους όταν το μάτι μου έπεσε στην καταχώριση για το Rally - Αττική 24 ώρες. Η ιδέα φάνηκε ενδιαφέρουσα οπότε έπεσε γρήγορα το σχετικό τηλεφώνημα στο βασικό συνένοχο σε τέτοιες καταστάσεις Σταμάτη Καραγιάννη. Εκείνος δεν το σκέφτηκε καθόλου και αφού πήραμε και οι 2 τις σχετικές «εγκρίσεις» από τα αρμόδια όργανα (βλέπε συζήγους και παιδιά) στην ομάδα προστέθηκαν οι Μανόλης Καραγιάννης(manolis) και Θρασύβουλος Καραισαρλής(teacher). Πρώτο μέλημα της ομάδας ήταν να... βρεθεί αυτοκίνητο. Το Jimny μου υπέφερε ακόμα από ένα επιπόλαιο «τραυματισμό» ενώ και το Jimny του Μανόλη δεν ήταν διαθέσιμο τις ημέρες του αγώνα, χώρια που και οι 4 μαζί αποτελούσαμε μια πολύ σεβαστή μάζα (περίπου 400 Kgs) που δύσκολα θα βολευόταν για 24 ώρες μέσα στο Jimny. Έτσι μονόδομομος πλέον ήταν η επιλογή του RAV4 (μοντέλο 2002 εντελώς «μαμά» - χρώματος Σαμπανί ? και με ηλιοροφή) του Σταμάτη με το οποίο και τελικά δηλώσαμε συμμετοχή.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Τις ημέρες πριν τον αγώνα κάναμε κάποιες προσπάθειες για αλλαγή ελαστικών στο RAV αφού τα 4χ4 Synchrone που «φορούσε» δεν μας γέμιζαν το μάτι ? χώρια που μια εβδομάδα πριν τον αγώνα ο καιρός ήταν σχετικά βροχερός - πράγμα που μας προετοίμαζε για τα χειρότερα...
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
Η εκκίνηση του αγώνα ήταν για τις 13 Μάρτη από την Καβάλας. Εκεί μαζεύτηκαν 48 πληρώματα όπου και οι φόβοι μας για τα ελαστικά ενισχύθηκαν όταν είδαμε ότι τα άλλα αυτοκίνητα (με εξαίρεση 2 ακόμα) φορούσαν λάστιχα Μ/Τ για σκληρή χρήση ενώ και τα υπόλοιπα πληρώματα μας κοιτούσαν με συμπάθεια... τουλάχιστον δεν προβλεπόταν βροχή για το Σαββατοκύριακο. Στα συν του εξοπλισμού μας όμως μπορούμε να αναφέρουμε το GPS του Μανόλη (ιδανικό για τον υπολογισμό της ΜΩΤ καθώς και σαν σύστημα επαλήθευσης των διανυθέντων χλμ), τα 2 PMR (αυτά γιατί τα πήραμε;) , ένα τσεκούρι (μπορεί να συναντούσαμε κανένα άγριο ζώο στα βουνά της Αττικής), ένα πυροσβεστήρα 5 kgs (προσέχουμε για να έχουμε), ένα πτυοσκάπανο (ιδανικό για δημιουργία πύργων με άμμο), ένα ιμάντα της ARB (ευτυχώς ακόμα δεν χρειάστηκε να βγει από τη συσκευασία του) και φυσικά τις ατέλειωτες προμήθειες μας σε φαγητά, γλυκά και καφέδες (ευχαριστούμε τις Νεκταρία, Σοφία και μαμά Καραϊσαρλή για την χορηγία των παραπάνω στην ευγενή μας προσπάθεια).
ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ 1η ΕΙΔΙΚΗ
Τα (ογκώδες) road book, οι κάρτες βοηθείας και τα δελτία ελέγχου διαδρομής μοιράστηκαν και γύρω στις 12:00 ο αγώνας ξεκίνησε. Τα αυτοκίνητα έφευγαν με διαφορά ενός λεπτού και εμείς με το νούμερο 30 ξεκινήσαμε γύρω στις 12:30. Στην αρχή η διαδρομή κινήθηκε από Αθηνών ? Λαμίας σε Αττική Οδό και τέλος Αθηνών - Κορίνθου μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας (σε αυτά τα πρώτα ασφάλτινα χιλιόμετρα είμασταν τυπικοί και δεν υπερβήκαμε τα 70 km/h που όριζε η διοργάνωση σαν μέγιστη ταχύτητα στην άσφαλτο). Πριν τα διόδια αφήσαμε πίσω μας την άσφαλτο και κινηθήκαμε σε στεγνούς (ευχαριστούμε μεγαλοδύναμε) χωματόδρομους. Μετά από 6-7 χλμ συναντήσαμε ένα κομβόϊ αυτοκινήτων να κινείτε ανάποδα. Μία μικρή ασάφεια στο road book είχε αναγκάσει σχεδόν όλους του προπορευόμενους να ψάχνονται, μαζί και εμάς βέβαια. Γρήγορα όμως βρήκε η εφαρμογή το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» αφού 4 μυαλά και ζευγάρια μάτια κατανοούν και βλέπουν καλύτερα, οπότε και βρήκαμε γρήγορα το σωστό δρόμο. Η συνέχεια ήταν εύκολη μέσα από στεγνούς και πάλι (
??) χωματόδρομους μέχρι που φτάσαμε στο τέρμα της Ειδικής κοντά σε κάποιο χωριό έξω από τα Μέγαρα(
πολύ νωρίτερα από την ιδανικό χρόνο όπου και περιμέναμε περίπου 25 λεπτά πριν μπούμε στο Σημείο Ελέγχου (ΣΕΧ).
2η ΕΙΔΙΚΗ
Σε αυτή τη 2η ειδική ξεκινήσαμε περίπου 20οι (που σημαίνει ότι σίγουρα είχαμε προπορευθεί τουλάχιστον 10 αυτοκινήτων στην προηγούμενη ειδική). Η διαδρομή ήταν μέσα στα βουνά που βρίσκονται πάνω από την Κακιά Σκάλα. Εδώ συναντήσαμε και την πρώτη λάσπη, αλλά το RAV έδειξε τα δόντια του ειδικά σε κάποια ανηφορικά κομμάτια - μοναδικό πρόβλημα το σχετικά χαμηλό ύψος του αυτοκινήτου που γινόταν ακόμα πιο έντονο με την παρουσία των τεσσάρων μας στην καμπίνα (το γνωστό πρόβλημα της μεγάλης μάζας). Και σε αυτή την ειδική τα πήγαμε πολύ καλά (περιμένοντας πάλι πριν μπούμε στο ΣΕΧ), αν και και μας προσπέρασαν αρκετοί συναγωνιζόμενοι είτε γιατί ήταν πιο γρήγοροι από εμάς είτε γιατί είχαν χαθεί νωρίτερα. Σε όλους προσπαθήσαμε να τους δώσουμε τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για προσπέραση. Μοναδική άσχημη στιγμή ήταν όταν ένα μαύρο Land Rover (δεν συγκράτησα το νούμερο) προφανώς καθυστερημένο, ερχόταν με τα χίλια από πίσω και αναβόσβυνε τα φώτα για να τον αφήσουμε να περάσει σε μέρος που κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο (παρά μόνο αν σταματούσαμε τελείως). Τελικά μας προσπέρασε στο χειρότερο σημείο (πάνω σε μια στενή στροφή) και φυσικά στα πλαίσια του ευ? αγωνίζεσθε άκουσε τα εξ αμάξης συνοδεύομενα από τις γνωστές ελληνικότατες χειρονομίες.
3η ΕΙΔΙΚΗ - 1ο ΚΑΙ 2ο REGULARITE
Εδώ ξεκινήσαμε πάλι κάπου 20οι (δείγμα ότι συνεχίζαμε την καλή πορεία). Η αρχή της ειδικής ήταν στο ίδιο σημείο με την αρχή της 2ης (στο χωριό έξω από τα Μέγαρα). Αμέσως είχαμε το 1ο regularite με βέλτιστη ΜΩΤ τα 30 km/h. Στα πρώτα χιλιόμετρα τα πηγαίναμε πολύ καλά (χάρη και στο GPS του Μανόλη). Ένα λάθος διάβασμα του book μας κόστισε καμιά δεκαριά λεπτά σε ψάξιμο οπότε και η κατάταξή μας ήταν χαμηλή σε αυτο το regularite (με 185 βαθμούς ποινής ? ευτυχώς υπήρχαν αρκετοί χειρότεροι). Μετά το τέλος του regularite μια παράλειψη του road book έκανε τα βουνά χειρότερα και από το κέντρο σε κίνηση, κατάσταση από την οποία μας «έσωσε» ο Αθανασίου με το Defender του έχοντας όμως ήδη χάσει αρκετό χρόνο. Στη συνέχεια είχαμε την 2ο regularite (βέλτιστη ΜΩΤ τα 35 km/h) όπου πήραμε μόνο 55 βαθμούς ποινής. Η υπόλοιπη ειδική ξεπεράστηκε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα ενώ στα τελευταία ασφάλτινα χιλιόμετρα το RAV δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του σαν SUV-GTi οπότε και φθάσαμε στο ΣΕΧ ακριβώς στον ιδανικό χρόνο.
4η ΕΙΔΙΚΗ - 3ο REGULARITE
Η νύχτα είχε φθάσει πλεόν για τα καλά όταν ξεκίνησε η 4η εδική. Η κούραση είχε αρχίσει ήδη να δείχνει τα σημάδιά της αλλά το ηθικό της ομάδας ήταν ακμαιότατο αφού ακόμα δεν είχαμε πάρει βαθμούς ποινής (από καθυστερημένη άφιξη σε ΣΕΧ). Η ειδική έμπαινε κατευθείαν σε όμορφους δασικούς δρόμους (δεν έχω ιδέα που βρισκόμασταν). Μετά από 5km περίπου άρχιζε το 3ο regularite με ΜΩΤ 30 km/h. Στο κομμάτι αυτό με οδηγό το Θρασύβουλο και συνοδηγό τον Σταμάτη τα πήγαμε πολύ καλά με 77 βαθμούς ποινής μόνο. Στο δρόμο και πλησιάζοντας πλέον στα Σκούρτα βρήκαμε αρκετή λάσπη (σε μια στροφή μάλιστα με οδηγό εμένα παραλίγο να αποκτήσουμε ερωτική σχέση με κάτι βραχάκια). Τα φώτα του αυτοκινήτου καλύφθηκαν από λάσπη οπότε και τα μέλη της ομάδας αναλάμβαναν εκ πρεριστροφής το ρόλο του παιδιού των φαναριών. Παρ? όλα αυτά φθάσαμε στα Σκούρτα στην ώρα μας (και νωρίτερα) έχοντας συνολικά μόνο 317 βαθμούς ποινής και ευρισκόμενοι μέσα στην πρώτη 10αδα.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Στα Σκούρτα η ανασυγκρότηση κράτησε για 2 ώρες και έδωσε την ευκαιρία σε πληρώματα και αυτοκίνητα να ξεκουραστούν. Εμείς αφού τιμήσαμε τους διοργανωτές τρώγωντας την εξαιρετική φασολάδα που είχαν ετοιμάσει, καταφύγαμε σε παρακείμενη ταβέρνα για να δοκιμάσουμε και λίγα παϊδάκια ώστε να γεμίσουμε το κενό που νοιώθαμε σαν άνθρωποι.
5η ΕΙΔΙΚΗ - 4ο REGULARITE - Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ
Η 5η ειδική άρχιζε αμέσως με το 4ο , τελευταίο και πιο δύσκολο regularite του αγώνα (βέλτιστη μέση ωριαία 20 km/h!!!). Στην αρχή ο δρόμος ήταν flat και στεγνός αλλά μια ασάφεια στο road book έκανε οδηγούς και πληρώματα να γυρνάνε γύρω ? γύρω για αρκετή ώρα. Τελικά - και με τη βοήθεια της διοργάνωσης - όλοι βρήκαμε το δρόμο μας έχοντας χάσει τουλάχιστον 15 λεπτά. Μετα από λίγα χιλιόμετρα αφήσαμε (ΚΛΑΨ!!!) τον ωραίο πατημένο χωματόδορομο και μπήκαμε στον πιο κακοτράχαλο δρόμο της Πάρνηθας. Εκεί πλέον κινηθήκαμε πάρα πολύ αργά. (στο δρόμο αυτό πρέπει να μας προσπέρασαν όλα τα αυτοκίνητα του αγώνα). Έπειτα από 15 χλμ το σπαστήρι τελείωσε όχι όμως και τα «βάσανα». Μπροστά μας απλώνονταν 2 τεράστια λούκια. Το RAV χώθηκε μέσα με αποφασιστηκότητα αλλά στην πορεία καταλάβαμε ότι και οι 4 είμαστε μεγάλο βάρος οπότε και λέμε να βγούμε από το αυτοκίνητο αλλά φεύ...η μόνη πόρτα που άνοιγε ήταν η πίσω αριστερά οπότε Σταμάτης και Θρας «κατορθώνουν» να βγουν έξω. Εμείς (με το Μανόλη οδηγό) συνεχίζουμε όταν σε 30 ? 40 μέτρα τα λούκια αποκτούν απύθμενο βάθος. Αν περνάγαμε από εκεί ακόμα θα περιμέναμε να μας ξεκολλήσουν. Γρήγορα και με αποφασηστικότητα (και τεράστια τύχη) το αυτοκίνητο βγαίνει από τα λούκια (απίστευτο πως τα κατάφερε - μπράβο Μανόλη) και συνεχίζει χωρίς πρόβλημα.την πορεία του στον στενό δρόμο, 300 μέτρα όμως παρακάτω μας περίμεναν τα χειρότερα. Καμιά 10αρια αυτοκίνητα έχουν σταματήσει και προσπαθούν να βρουν τον καλύτερο τρόπο για να περάσουν την επόμενη δοκιμασία ? είτε από το δρόμο με τα τεράστια λούκια που δεν μπορείς να τα αποφύγεις - είτε από το διπλανό χωράφι με την απίστευτη λάσπη. Στην έξοδο του σημείου περιμένει ο Αθανασίου με το Defender, βουτηγμένο στη λάσπη και τον εργάτη έτοιμο. Ο ίδιος και αυτός βουτηγμένος στη λάσπη για να βοηθάει (σπρώχνει) τους αγωνιζομένους. Πρώτο δοκιμάζει να περάσει από το δρόμο ένα αγροτικό Mitsubishi (νομίζω L200). Κάνει 20 μέτρα και μετά κάθεται με την κοιλιά και δεν κουνιέται άλλο. Στη συνέχεια ένα Terios με κατάλληλα ελαστικά διαλέγει το χωράφι και περνάει «αέρα». Ακολούθως την ίδια πορεία επιλέγει ένα Freelander και περνάει και αυτό με τις κατάλληλες βοήθειες (σπρώξιμο). Έρχεται η σειρά μας εγώ κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, ο Μανόλης μαζεύει φόρα, περνάει από το χωράφι, ξαναμπαίνει στο δρόμο και... μένει εκεί. Εγώ, ο Σταμάτης και ο Αθανασίου (που ήσουν Θρασύβουλε;) σπρώχνουμε με όλη μας την δύναμη, το RAV ξεκολλάει και εγώ τρώω την πιο μεγαλοπρεπή τούμπα της διοργάνωσης μέσα στη λάσπη (τούμπα που μάλλον θα απολαύσουμε και στο DVD του αγώνα). Ο Μανόλης συνεχίζει μόνος του για καμιά 300αριά μέτρα ακόμα αφού ο δρόμος ήταν χάλια και εμείς ακολουθούμε με τα πόδια, μαζεύοντας όσο πιο πολύ λάσπη μπορούμε. Εκεί τελείωνε και το 4ο regularite. Στη συνέχεια η πορεία μας από βατούς χωματόδρομους πήγαινε προς Αυλώνα, ?γιο Μερκούριο και από ?γιο Στέφανο κατέληγε στην πίστα Terradura. Φθάσαμε αρκετή ώρα νωρίτερα αλλά έχοντας φορτωθεί 124 βαθμούς ποινής από το regularite (προτελευταία επίδοση) μαζέψαμε συνολικά 441 οπότε και πέσαμε στη 16η θέση της γενικής.
6η ΕΙΔΙΚΗ - ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Η ώρα ήταν 04:00 περίπου όταν ξεκινάγαμε από την πίστα για την 6η ειδική. Αυτή περνούσε πρώτα μέσα από λασπωμένους χωματοδρόμους κάτω από την πίστα. Εκεί ψιλοχαθήκαμε (μαζί με άλλους παρέα ...καταραμένο δέντρο...) . Σε κάποια στροφή και ενώ αναρωτιόμασταν σε ποια τουλίπα του road book βρισκόμασταν πέφτουμε πάνω σε πολύ παχιά λάσπη καλυμμένη με νεράκι και ... κολλάμε. Ο Σταμάτης (οδηγός) κάνει λίγη τραμπάλλα και τελικά το αυτοκίνητο κάθεται με την κοιλιά. Οι υπόλοιποι βγαίνουμε έξω, σπρώχνουμε όσο μπορούμε, μαζεύουμε όση λάσπη ακόμα χωράνε τα μπατζάκια μας και το αυτοκίνητο ξεκολλάει!!!!. Εκεί κάτσαμε και περιμέναμε τον επόμενο αγωνιζόμενο για να δούμε σε ποιο σημείο του road book βρισκόμασταν. Πρώτο αυτοκίνητο που πέρασε ήταν ένα LR90. Αφου τους κάναμε νόημα σταμάτησαν και μας είπαν που βρισκόμασταν (τους ευχαριστούμε θερμά). Τότε μαζεύουν φόρα για να ανέβουν το λασπωμένο ανηφοράκι που ακολουθούσε ? το αυτοκίνητο ξεκινάει κάνει 2-3 μέτρα στην ανηφόρα και πίσω. Κάνει νέα προσπάθεια με τα ίδια όμως αποτελέσματα. Αφού αρχίσαμε να κάνουμε διάφορα σχόλια για τις ικανότητες του LR90 βλέπουμε ότι όταν γκάζωνε γύρναγαν μόνο οι πίσω ρόδες ? είχε ξεχάσει να βάλει τετρακίνηση ( ή ότι άλλο κάνει κάποιος σε ένα LR90). Μετά από αυτή την μικρή παρατήρηση κατάφερε και ανέβηκε μια χαρά το ανηφοράκι. Το ίδιο κάναμε και εμείς... Στη συνέχεια της ειδικής ο Μανόλης αποκοιμήθηκε ακόμα και στους (πάρα πολύ) κακοτράχαλους δρόμους της Πεντέλης (χειρότερους και από της Πάρνηθας) στους οποίους με οδηγό το Σταμάτη πηγαίναμε απελπιστικά αργά (τώρα γιατί λυπόταν το αυτοκίνητο το έκανε, γιατί δεν ήθελε να ξυπνήσει ο Μανόλης το έκανε δεν ξέρω). Αποτέλεσμα της αργής αυτής πορείας μας (δυστηχώς για μας η ειδική αυτή είχε πολυ «λίγα» ασφάλτινα κομμάτια όπου θα μπορούσαμε να καλύψουμε το χρόνο που έιχαμε χάσει) ήταν να αργοπορήσουμε 30 λεπτά (=300 βαθμούς ποινής), να φθάσουμε τους 741 βαθμούς και να πέσουμε στην 22η θέση.
ΠΡΩΪΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΕΛΗ - 7η ΕΙΔΙΚΗ
Το ξημέρωμα μας βρήκε στη Πεντέλη να απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας με θέα από τη μια στην Αθήνα και από την άλλη στον Ευβοϊκό ?ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ!!!. Ο Μανόλης ακόμα κοιμόταν - κάποια στιγμή όμως ξύπνησε και μας ζήτησε πρωινό στο κρεβάτι ? πράγμα που βέβαια συνάντησε την άρνηση και την χλεύη εκ μέρους μας. Έλα όμως που το αίμα νερό δεν γίνεται οπότε και ο Σταμάτης προσφέρθηκε να πάει να του φέρει την πορτοκαλάδα που ζήτησε. Ώσπου να γυρίσει όμως, ο Μανόλης πάλι αποκοιμήθηκε...
Η ειδική ξεκίναγε από Πεντέλη και μέσα από χωματοδρόμους και κάποια καλντερίμια κατέβαινε προς Αττική οδό. Σε κάποιο σημείο με τσιμέντο (και οδηγό εμένα) η πίσω ανάρτηση τινάχθηκε λίγο απότομα, ο Μανόλης ξύπνησε και αφού συνειδητοποίησησε ότι δεν είμαστε σε κάποιο αεροπλάνο που πέφτει ζήτησε την προτοκαλάδα του...
Με τον Μανόλη πλέον σε πλήρη διάυγεια πνεύματος και σώματος η διαδρομή από Αττική οδό, συνέχιζε σε Λεωφόρο Λαυρίου και από εκεί λίγο μετά την Κερατέα ξανάπιανε (καλούς) χωματοδρόμους στα βουνά πάνω από το Λαύριο. Από εκεί αφού περάσαμε από κάποια σημεία με εκπληκτική θέα προς Λαύριο και Μακρόνησο καταλήξαμε στο τελευταίο ΣΕΧ (αρκετά νωρίτερα) κάπου στο Σούνιο.
8η ΕΙΔΙΚΗ - ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ
Καμιά ώρα αργότερα ξεκινάγαμε για το τελευταίο σκέλος με οδηγό τον - σε πλήρη φόρμα - Μανόλη και συνοδηγό τον Θρασύβουλο. Η διαδρομή από βατούς χωματοδρόμους, πέρασε στα βουνά πάνω από το Λαγονήσι (εκπληκτική θέα) και μετά μέσα από ένα απίστευτο σύμπλεγμα χωματόδρομων (ευτυχώς το road book ήταν σαφέστατο) κατέληγε στη Βάρης - Κορωπίου με κατεύθυνση προς Βάρη. Αμέσως μετά τη σχολή Ευελπίδων κόψαμε δεξιά, ανεβήκαμε τον Υμηττό και από ένα όμορφο δασικό καταλήξαμε στο Πανόραμα Βούλας. Από εκεί μέσω Βουλιαγμένης - Βασ. Σοφίας ? Πανεπιστημίου φθάσαμε στην Καβάλας όπου και ο τερματισμός. Το RAV μας τα είχε καταφέρει!!!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
- Τελικά τερματίσαμε 22οι στη γενική και 6οι (από 9) στην κατηγορία SUV.
- Το 24 Ώρες σε αριθμούς: 53 δηλωμένες συμμετοχές, 48 εκκινήσαντες, 38 τερματίσαντες. 560 χιλιόμετρα, 8 ειδικές, 4 regularite
- Η διοργάνωση ήταν πάρα πολύ καλή, περάσαμε πολύ καλά, το road book είχε κάποιες μικρές ασάφειες (πιστεύω αναποφευκτές σε τέτοιου μεγέθους αγώνα), του χρόνου θα ξαναπάμε με τα Jimny
- Απολογισμός «ζημιών».
o Τσιμούχα μπροστινού δεξιού ημιαξόνιου.
o Τσαλακωμένο (αρκετά) το πίσω μέρος της εξάτμισης
o Αλλαγή συμπλέκτη (ε θα τον άλλαζε κάποια στιγμή ούτως ή άλλως)
o Βουλωμένη αποχέτευση στο βενζινάδικο που πήγαμε το αυτοκίνητο για πλύσιμο.
Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν χάσαμε κανένα από τους 2 αριθμούς του αυτοκινήτου...
