Ξεκίνησα από την Καλαμάτα την Πέμπτη κατά τις 11 το πρωί και έφτασα Ορεστιάδα 1 το βράδυ, αισίως 13 ώρες στο δρόμο. Ευτυχώς είχα στείλει το αμάξι με τη μάνα μου οπότε δεν οδήγησα μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Έφτασα με το συνοδηγό μου και βρήκαμε τους πάντες να κοιμούνται οπότε την πέσαμε και εμείς.
Την Παρασκευή το πρωί κατά τις 9 πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου έγινε το briefing του αγώνα και περάσαμε τεχνικό έλεγχο. Πολλά θεριά από όλα τα Βαλκάνια ήταν παρόν, τα περισσότερα με λάστιχα πάνω από 32 ίντσες!!! Τα Mercedes G και τα Defender είχαν την τιμητική τους, ενώ 9 jimny έπαιρναν μέρος σε σύνολο 66 αυτοκινήτων (33 ομάδες). Κάναμε τις τελευταίες ετοιμασίες στα αυτοκίνητα, βγάλαμε αντιστρεπτικές, βάλαμε τους προβολείς και ξεκινήσαμε για την ειδική κατάταξης.
Πήγαμε σε ένα χώρο όπου η λέσχη Έβρου τον έχει διαμορφώσει σε πίστα. Η ειδική περιλάμβανε αρχικά 5 εμπόδια αλλά λόγω χρόνου ακύρωσαν τα 2 τελευταία. Εμείς ήμασταν 2η ομάδα πίσω από την ομάδα του kos4wd. Πρώτο εμπόδιο και εγώ χωρίς μπλοκέ ζορίζομαι και χτυπάω 2 πασαλάκια. Στο δεύτερο ο Κώστας ακούμπησε το πασαλάκι με το χέρι λίγο πριν τουμπάρει (δεν ξέρω αν σώθηκε από αυτό!!!). Στο τρίτο εμπόδιο πάλι η έλλειψη μπλοκέ με ανάγκασε να χτυπήσω 2 πασαλάκια ενώ ο Κώστας χτύπησε άλλο ένα. Στο δεύτερο εμπόδιο είδαμε και 4 τούμπες, μία του Δελή από το 4x4 Magazine με το κόκκινο Pajero, ένα Samurai από τη Θεσσαλονίκη, ένα Land cruiser πεντάθυρο το οποίο ο Κώστας λέει δεν τουμπάρει με τίποτα και την επόμενη στιγμή πάρ’ το στο πλάι!!! Και άλλη μία που δεν θυμάμαι.
Με όλα αυτά έκλεισε η πρώτη μέρα του αγώνα και βρεθήκαμε να ξεκινάμε 31οι. 1οι ήταν τα jimny του Περιστερίου.
Δεύτερη μέρα, Σάββατο, ξεκινάμε με την ψευδαίσθηση πως τα πασαλάκια τελικά τα ακυρώσανε (λάθος από ότι πληροφορηθήκαμε στη συνέχεια.) Μετά από λίγα χλμ χώμα φτάνουμε στην πρώτη ειδική. Ο μικρός διαχωρισμός και η δυσκολία της ειδικής
μας ανάγκασε να περιμένουμε 3 ώρες (!!!!!) μέχρι να ξεκινήσουμε μιας και ήμασταν προτελευταίοι. Μια απότομη κατηφόρα με λίγο βούρκο στον πάτο και απότομη ανηφόρα όπου ήθελε εργάτη. Το σχέδιο ήταν να πάει ο Κώστας από τη δεξιά μεριά και εγώ από αριστερά, να ανέβει αυτός με τον γρήγορο εργάτη του και ταυτόχρονα να ανεβαίνω σιγά σιγά εγώ με τον δικό μου.
Στην κορυφή γυρνάει ο Κώστας, με δένει και με τραβάει για να κάνουμε γρήγορα. Δυστυχώς κάνω την βλακεία και ξεχνάω το χειρόφρενο και το αμάξι δεν έδινε με τον κινητήρα. Αντιμετώπισε και ένα πρόβλημα ο εργάτης του Κώστα με την ασφάλεια. Τελικά τα καταφέρνουμε, περνάμε το δεύτερο εμπόδιο, μια μικρή γούβα με λάσπη, και στο τρίτο έρχεται η πρώτη καταστροφή.
Απότομη κατηφόρα 5 μέτρων με πολύ βουρκολάσπη στον πάτο και ανέβασμα με εργάτη. Βουτάει ο Κώστας και εγώ ακολουθώ από κοντά γιατί θέλαμε να δέσουμε τα αμάξια να ανεβούμε και οι δύο με τον εργάτη του Κώστα. Δυστυχώς ο εργάτης του Κώστα δεν κομπλάρει πλέον και όταν το αντιλαμβάνομαι εγώ προσπαθώ να κάνω όπισθεν αλλά σβήνει το αμάξι και βουτάω και εγώ ακριβώς πίσω από τον Κώστα. Σταματάω στο μισό μέτρο και τελικά μας έβγαλε το τρακτέρ που χρησιμοποιούνταν για άγκυρα.
Οι μόνοι θεατές που είχαν μείνει ήταν μόνο οι κριτές και οι γονείς μου….Αφού μαζέψαμε τους εργάτες παίρνουμε χρόνο και ξεκινάμε την δεύτερη απλή της ημέρας. Μετά από 2 χλμ φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ήταν μια κοίτη ενός ρέματος και στο κέντρο είχε βουρκολάσπη για περίπου 200 μέτρα βάθους μισού μέτρου! Στη συνέχεια λίγο σκληρό έδαφος και μετά πάλι βουρκολάσπη για 50 μέτρα αλλά από ένα δύσκολο πέρασμα ανάμεσα από 2 δέντρα. Τη στιγμή που φτάσαμε ένα Land cruiser προσπαθούσε να περάσει και το Defender που ήταν μαζί τον τραβούσε από έξω. Από ότι πληροφορηθήκαμε πολύ το είχαν παρακάμψει το σημείο ενώ κάποιοι είχαν εγκαταλείψει...Αν δεν το περνούσες δεν έπαιρνες τη σφραγίδα του ΣΕΔ.
Αποφασίζουμε να το επιχειρήσουμε. Πρώτος μπαίνει ο Κώστας και κολλάει στα πρώτα 2 μέτρα.
Τον δένω αρχικά με ιμάντα αλλά τον τραβάω προς ένα βουναλάκι οπότε βάζουμε ράουλο σε ένα δέντρο και αρχίζω και τραβάω. Αντί όμως να κινηθεί το αμάξι κινείται το δέντρο και είναι έτοιμο να φύγει. Ο Κώστας μου λέει τράβα και τελικά το δέντρο πέφτει μέσα στο βούρκο!!! Βγάζω το δέντρο και τραβάω τον Κώστα προς τα πίσω.
Μετά επιχειρώ να μπω από άλλο σημείο αλλά κολλάω και εγώ στα πρώτα 2 μέτρα.
Με δένει ο Κώστας με ιμάντες και ξεκινάει να με σέρνει. Αμέσως μόλις ξεκινήσαμε μαζεύει ο ιμάντας το πεσμένο δέντρο και μου το καρφώνει στον προφυλακτήρα ενώ ταυτόχρονα βλέπω τον Αντώνη (τον συνοδηγό μου) να τρέχει και να φωνάζει ΣΤΟΠ!!! Σταματάμε και τελικά είχε ξεζαντάρει το πίσω λάστιχο του Κώστα...
Προσπαθούμε να σηκώσουμε το αμάξι με το Air jack αλλά τίποτα. Τελικά μας βοηθάνε κάτι Βούλγαροι με 2 Mercedes G που είχαν εγκαταλείψει στο σημείο γιατί από το ένα έφυγε ο εργάτης πάνω από το σασί!!!!! Εμένα με τραβάει το τρακτέρ και έτσι παρακάμπτουμε το σημείο. Στο ίδιο μέρος εγκατέλειψε και η ομάδα του 4Χ4magazine γιατί χαλάσανε και οι 2 εργάτες τους!!! Έρχεται ο Δελής να φουσκώσουμε το λάστιχο αλλά το κομπρεσεράκι από το λόκερ δεν είναι δυνατό.
Φορτώνουμε το λάστιχο στη σχάρα και συνεχίζουμε. Οι γονείς μου πάνε από την άσφαλτο ενώ εμείς πάμε σε βενζινάδικο, ζαντάρουμε το λάστιχο και συνεχίζουμε τη διαδρομή.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα χώμα σε αρκετά γρήγορους ρυθμούς, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι στημένα τα αυτοκίνητά μας, σταματάμε γιατί βλέπουμε πίσω μας ένα Jimny τέρας από την Λέσχη Έβρου. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τους δικούς μου μας είπαν πως μας περίμεναν σε ένα ποτάμι με ένα Jimny της οργάνωσης που έδινε σελίδες που έλειπαν από το road book. Έτσι σταματάμε και τελικά ήταν ο ουραγός, ο φίλος Θωμάς Γώγος, και μετά από λίγο πάμε να ξεκινήσουμε...μάταια όμως. Βλέπω από τον καθρέφτη τον Κώστα να μην έρχεται και γυρίζω πίσω.
‘Τι έγινε ωρέ?’
‘Δεν παίρνει μπρος’
‘Πέτα τη την μπαχατέλα σου!!!’
Μετά από ψάξιμο ανακαλύψαμε πως στον πόλος της μπαταρίας είχε λιώσει το πλαστικό που συγκρατεί το καλώδιο και δεν έδινε ρεύμα!Με πατέντα το φτιάξαμε και συνεχίσαμε. Βρήκαμε τους δικούς μου μετά από ένα ωραίο μπανάκι, μιας και το δικό μου πάνω από τα 60 χοροπήδαγε σαν τρελό από τη λάσπη στις ζάντες και φτάσαμε παρέα, μετά από κόψιμο δρόμου που μας είπε ο τύπος από την οργάνωση, στην Δεύτερη ειδική.
Ασυγκρίτως η καλλίτερη και πιο όμορφη ειδική του αγώνα, ανηφορικό πέρασμα μέσα από στενό μονοπάτι σε δέντρα με κλίσης και κρεμάσματα συνεχώς των τροχών. Αργότερα μάθαμε ότι τα μεγάλα αυτοκίνητα κάνανε κάπου στη 1 ώρα να περάσουν...εμείς ούτε 10 λεπτά!
Συνεχίζουμε κονβόι τα 3 πλέον Jimny σε μια διαδρομή με νεροφαγώματα και ρυάκια όπου το μαμά jimny περνούσε άνετα. Σε ένα σημείο η διαδρομή κατέβαινε υποχρεωτικά από ένα ρέμα όπου οι δικοί μου δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν και έτσι χωριστήκαμε. Δεν ξαναβρεθήκαμε γιατί αυτοί τελικά έφυγαν για Σαλόνικα. Εμείς περάσαμε σχετικά εύκολα από τη διαδρομή όπου ο κριτής μας είχε πανικοβάλει ότι χρειαζόταν εργάτες και κάποιους τους είχε τραβήξει η οργάνωση. Τελικά τίποτα από αυτά δεν συνέβη και το πέρασμα ήταν αρκετά ωραίο. Σε σημεία κατέβαινε ο Κώστας να με καθοδηγήσει, αλλού χρειάστηκε να τον δέσουμε μην τουμπάρει...
Με τα πολλά φτάνουμε νύχτα στην Τρίτη ειδική. Έξω ήταν το Discovery με σπασμένο κωρονοπήνιο. Η ειδική είχε τρία περάσματα από το ποτάμι και μια ανηφόρα με αρκετή κλίση. Φτιάχνουμε τους προβολείς μας, μαζευόμαστε και βουρ στο χάος...Πρώτο πέρασμα, δεύτερο πέρασμα, τρίτο και ο Κώστα επιλέγει άλλο πάτημα το οποίο τον φέρνει διαγώνια στην κοίτη και βουλιάζει. Μόλις το βλέπω αλλάζω πορεία και βγαίνω εύκολα απέναντι. Ο Κώστας μου φωνάζει και γυρνάω το αμάξι για να τον τραβήξω. Για άλλη μια φορά επιλέγεται ,λάθος, να τον τραβήξω με ιμάντα. Το αμάξι του αρχίζει να γεμίζει νερά και εγώ τον δένω και αρχίζω να τον τραβάω. Στην αρχή κάπως διαγώνια και μετά παράλληλα τα καταφέρνω να τον βγάλω με πολύ ζόρι και ένα ακόμη λάστιχο ξεζανταρισμένο.
Προσπαθούμε να σηκώσουμε το αμάξι με το air jack και ανακαλύπτουμε πως έχει τρυπήσει. Τελικά αλλάζουμε το λάστιχο και έρχεται ένα Patrol της οργάνωσης να μας πει πως ο χρόνος πέρασε και θα φύγουμε όλοι μαζί από άσφαλτο για την κατασκήνωση.
Πριν φύγουμε ο Κώστας ανακαλύπτει πως δεν έχει φρένα και τα πίσω στριγγλίζουν άσχημα. Πάει για μια βουτιά στο ποτάμι μπας και καθαρίσουν αλλά τίποτα. ¨άλλη μία και πάει παράλληλα με το ποτάμι όπου, φυσικά, βουλιάζει και πάλι, αυτή τη φορά πιο άσχημα και μάλιστα χωρίς τις τάπες από το πάτωμα και το αμάξι γεμίζει κατευθείαν νερά ενώ το καπό είναι σχεδόν όλο μέσα. Σβήνει το αμάξι και ο Στέφανος με μεγάλη αυταπάρνηση κάνει μια βουτιά στο παγωμένο ποτάμι για να δέσει τον εργάτη του Patrol στο αμάξι.
Αφού βγήκε από το ποτάμι οι υπόλοιποι αναχώρησαν και εμείς περιμέναμε την intersalonika για να φορτώσει το jimny του Κώστα σε ένα χωριό πιο κάτω. Εκεί πάρθηκε η απόφαση να μην συνεχίσω μόνος τον αγώνα αλλά να εγκαταλείψουμε. Αφού απλώσαμε όλη την πραμάτεια μας στο δρόμο για να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε αρχίσαμε να φορτώνουμε το αμάξι μου με όλα τα πράγματα και από τα δύο αυτοκίνητα...εκεί πραγματικά δοκιμάστηκαν οι χώροι του jimny, ευτυχώς που είχα και τη σχάρα. Ο Κώστα με το Στέφανο έφυγαν με την intersalonika για Αλεξανδρούπολη και εγώ με το συνοδηγό μου πήγαμε πρώτα Ορεστιάδα για να πάρουμε τα λάστιχά μου και φτάσαμε Αλεξανδρούπολη ενώ οι άλλοι δύο ροχάλιζαν...Την επομένη έφυγα με το συνοδηγό μου για Θεσσαλονίκη και οι άλλοι δύο με το τρένο.
Και το jimny υποστήριξης...
Έτσι τέλειωσε μια μεγάλη περιπέτεια την οποία ελπίζουμε να...μην ξαναζήσουμε με τόσες αναποδιές. Πάντως ήταν κάτι αξέχαστο αφού τώρα μετά από ένα χρόνο τα θυμάμαι με απίστευτες λεπτομέρειες. Αυτό είναι και το καλλίτερο, οι συγκινήσεις που σου δίνουν οι αγώνες και ειδικά το 4χ4...
Ραντεβού τον Μάρτη για το 3ο Evros trophy!!!
