Θέμα: Μαντινάδες

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τoν Πόνο

Πια μάνα δεν καρδιοχτυπά και δεν πονεί η ψυχή της
σαν θυμηθεί την ξενιτιά που λείπει το παιδί της

Μη με παρεξηγήσετε πως τραγουδώ τη νύχτα
γιατί χω ένα πόνο στην καρδιά και βγήκα και τον είπα

Πως θα μου 'γιάνουν τη πληγή όλοι οι γιατροί μου λένε,
κι ύστερα γιάιντα τα θωρώ τα μάτια τους και κλαινε.

Όταν βαθιά πονεί η καρδιά το στόμα δεν ανοίγει
δρόμο γυρεύει η καρδιά μα στεναγμός την πνίγει

Καρκίνο έχω στην καρδιά και ανθρώπου δεν το λέω
βαστώ τον πόνο μου χωστώ κι’ αμοναχη μου κλαίω

Δεν μπορώ απάντηση να δώσω στη φωνή μου
γιατί μπερδεύεται ο νους στους πόνους της ψυχής μου

Αχ ουρανέ πως πονώ μέσα στα φυλλοκάρδια
γιατί η ζωή μου έμεινε έρμη παντέρμη κι’ άδεια

Μη σου περάσει από το νου πως έχω γίνει άλλος
γιατί ο πόνος γίνεται πάντοτε πιο μεγάλος

Την πλήγωσαν την πρόδωσαν της έσβησαν την λαύρα
τώρα την έχω ακλάδευτη να γίνει αγριάδα

Στου πόνου το ξαστέρωμα σαν πέσει δροσοστάλα
χίλια φαρμάκια κι’ αν θα πιεις θα λες ας ζήσω κι’ άλλα

Διακονιάρα ’μαι μα πλούσα μαι στον πόνο
κι’ όπου κι αν πάω μου κλουθούν βάσανα, πίκρες μόνο

Αν κλαίω και πονώ για σε δεν θέλω να σε νοιάζει
έχω καρδιά που αγαπά και θέλω να στενάζει

Αφήστε με να τραγουδώ κανένα δεν πειράζω,
έτσα ξεχνώ τον πόνο μου και δεν αναστενάζω.

Κλαίω και μες στα κλάματα φωνάζω τ' όνομά σου,
γιατί 'χω μέσα στη καρδιά βαθιά πληγή δικιά σου.

Εχάσανέ το από καιρό τα χείλη μου το γέλιο,
γιατί 'χει κάμει στην καρδιά ο στεναγμός θεμέλιο.

Γεύγομαι πόνους δε μιλώ δειπνώ καημούς δεν κλαίω
κάδρο βαστώ το αναστεναγμό μ’ ανθρώπου δεν το λέω

Από του κόσμου τσοι χαρές θρουλίδι δεν επήρα
μόνο καημούς και βάσανα μου μπελονιάζει η μοίρα

Τσοι πόνους που χει η καρδιά τα δάκρυα μόνο σβήνει
αλλά σημάδια αιώνια ο σκοτεινός αφήνει

Ρόδα και κρίνα του μπαξέ ούλα θα τα μαζώξω
καημούς και πόνους απ’ τη καρδιά να τσοι πετάξω όξω

Επήρες μου την χαρά και μ’ άφηκες τον πόνο
μες στ’ όνειρο μου να σε δω χαίρομαι μόνο, μόνο

Κλαινε κι οι δυνατές καρδιές μα ξέρουν και γελούνε,
τον πόνο κάνουνε χαρά και τόνε τραγουδούνε.

Μαύρο πουκάμισο φορώ και μια 'ναι η αφορμή μου,
δεν θέλω όταν αιμορραγεί να φαίνεται η πληγή μου.

Μαύρα θα βάψω να φορώ να δείχνω με τα ρούχα,
πως εχαθήκαν οι χαρές στον ψεύτη κόσμο απού 'χα.

Φυλακισμένο μου πουλί σπάσετο το κλουβί σου
και ελα τσι πόνους που βαστάς να μοιραστώ μαζί σου

Χαρές κι αν έχει η ζωη εγω δεν εχω πάρει,
πάντα με θέλει η μοίρα μου μαυροποκαμισάρη

Πονώ και κάνω πως γελώ κλαιω μα δεν το δείχνω,
τση μοίρας αποκλειστικά τσ' ευθύνες μόνο ρίχνω.

Μη κλαίς πουλί οντε πονείς και δε βρεθώ κοντά σου
πάντοτε με τη σκέψη μου να ανοίγεις τα φτερά σου

Ο δυστυχής ξύπνιος να δει ποτέ χαρά δεν κάνει,
η ψεύτικη που τ' όνειρο του δίνει τόνε φτάνει.

Στο κάθε χάραμα τσ' αυγής το όνειρο τελειώνει,
η μέρα γίνεται φονιάς ψυχρός και το σκοτώνει.

Δεν ξέρω τι θα πει χαρά κι όπου τη συναντήσω,
θα την περάσω για καημό και θα παραμερίσω.

Τούτη η ζωή 'ναι ψεύτικη κι όποιος τη νιώσει μόνο
γλεντά με κάθε του χαρά γλεντά και με τον πόνο

Το θέμα που μ'απασχολεί και κρυφομαραζώνω
είναι η πληγή τσ'αγάπης σου και κάθε μέρα λιώνω

Καλά περνάς μα δε ρωτάς και τσ'άλλους πως περνούνε
απού'χουν την αγάπη σου θεό και προσκυνούνε

Δεν ήξερα μα έμαθα στα βάσανα ν'αντέχω
και τσι καημούς παρηγοριά μες στη ζωή να έχω

Ολημερίς στη σκέψη μου Εσένα πάντα έχω
Και είναι η απουσία σου Πόνος που δεν αντέχω

Δεν την εδίνω την καρδιά σ'άλλη να με πληγώσει
στα χέρια σου μελαχροινή θέλω να τελειώσει

Ερχεται μες στον ύπνο μου Χωρίς να την καλέσω
Να γίνει αιτία το πρωί Που φεύγει να πονέσω

Μα εγώ εκαταδικάστηκα Για μιαν αγάπη μόνο
Να ζητιανεύω τη χαρά Και να πουλώ τον πόνο

Πονώ μα τίνος να το πω Να με παρηγορήσει
Παλιάς αγάπης την πληγή Εύκολα ποιος θα σβήσει

Δεν έχω άλλα δάκρυα Μικρή μου να σε κλάψω
Τάφο θα κάνω τη ζωή Τον πόνο μου να θάψω

Ξύπνα ν'ακούσεις κοπελιά Που τραγουδώ για σένα
Και κάνω λόγια τους καημούς Να σου τα πω ένα-ένα

Ενα παράξενο πουλί Που μαύρες νύχτες κλαίει
Είναι η καρδιά που πλήγωσες Και τον καημό τσι λέει

Σαν πληγωμένος αετός Απλώνω τα φτερά μου
Κόντρα να πάω τσι μοίρας μου Που δέρνει την καρδιά μου

Πολύ βαριά 'ναι η μοναξιά γι' αυτούς που αγαπούνε
στα φανερά δε φαίνονται μα στα κρυφά πονούνε

Κόντρα θα πάω στο βοριά Που η μοίρα έστειλέ μου
Δεν τον τρομάζει τον αετό Η ταραχή τ'ανέμου

Μάλλον σε κάτι έφταιξα Δε σκέφτομαι άλλη αιτία
Και συλλογιέμαι με το νου Αν έκαμα αμαρτία

Πες μου ίντα'χεις μερακλή Ιντα καϋμός σε δέρνει
Και ούτε τραγούδι, ούτε πιοτό Σε κέφι δε σε φέρνει

Κιανείς τον πόνο τ' αλλουνού δεν ημπορεί να νοιώσει
γιατί καθέναν η ζωή έχει κι αλλιώς πληγώσει

Εχεις καρδιά που δεν πονεί και δεν αλλάζεις γνώμη
ψυχομαχώ κι εσύ μου λες πως σε παιδεύω ακόμη

Με την καρδια μου την τρελή ήθελα ν'αγαπήσεις
να ιδείς αγάπη ίντα θα πει τον πόνο τζι να ζήσεις

Αφηκα πάλι την καρδιά το κέφι της να κάνει
χωρίς να ξέρει το κορμί ίντα καϋμούς θα βάλει

Σε κάθε χάραμα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει
η μέρα γίνεται φονιάς σκληρός και το σκοτώνει

Τση φύσης τα παράξενα θωρώ κι αναρωτούμαι
και το θολώνω το μυαλό και θέτω και κοιμούμαι

Δε με πειράζει η ζωή πως φεύγει μάνι-μάνι
μόνο με καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει

Κανείς με δίχως βάσανα κανείς με δίχως πόνο
μ'άλλο να τα'χεις μια ζωή κι άλλο να τα'χεις χρόνο

Στην πάνω μπάντα τσι μηλιάς απόμεινε ένα μήλο
τίνος να πω τον πόνο μου απού δεν έχω φίλο

Ηθελα να'χα μια καρδιά να μη γνωρίζει πόνο
να μη γνωρίζει τί θα πει αγάπη εις τον κόσμο

Πόνα ψυχή μου μάτωσε κι απάνω μου κρατήσου
να' χεις εσύ την έγνοια μου κι εγώ την εδική σου.

Πονώ μα πόνο δε γροικώ γιατί πονώ για σένα
μα θέλεις πάντα να θωρείς τα μάτια μου κλαμμένα.

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη
μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ'αφήνει

Δεν ξέρω τί έχω και πονώ Τί έχω και μαραζώνω
Και η καρδιά μου χαίρεται Μόνο σα σε σιμώνω

Τραγούδι κάνω τον καϋμό τον πόνο μου να σβήσω
γιατί το ξέρω δεν μπορώ ποτέ να σε κερδίσω

Μέσα στου πόνου τον μπαξέ χαρά ποτέ δε βγαίνει
κι αν βγεί την πνίγουν οι καημοί απού 'ναι φυτρωμένοι

Με στην καρδιά μου εμπήκενε κρυφά κι εκατοικούσε
και δεν εκάτεχα κι εγώ ιντά 'χε κι επονούσε

Θυμάσαι το που κάναμε αστεία να γελούμε
ε, αυτά τ'αστεία γίνανε πληγές και με πονούνε

Πέτρα σκληρή και άπονη ήθελα να σου μοιάζω
πόνο να μην αισθάνομαι όντε θ'αναστενάζω

Ο πόνος που μου έδωκες του χωρισμού το βράδυ
και σ'όνειρο να'ρχότανε θα μ'άφηνε σημάδι

Μόνο για σένα πόνεσε μικρή μου η καρδιά μου
και τώρα δε με σκέφτεσαι γλυκιά παρηγοριά μου

Παρέα με τον πόνο μου και όλο για σένα κλαίω
σε μια φωτογραφία σου τα βάσανά μου λέω

Αναστενάζω το πρωί πονώ το μεσημέρι
ότι κι αν έχει το κορμί μόνο η καρδιά το ξέρει

Αναστενάζουνε πολλοί μα όχι ωσάν εμένα
όταν αναστενάζω εγώ τρέχει η καρδιά μου αίμα.

Αναστενάζει ο καπνός, μαυρίζει μου τα ρούχα
δε μου τ'ασπρίζει το νερό σαν την αγάπη απού'χα

Ταξιδευτής η θύμηση και άρχισε το σεργιάνι
παλιές πληγές θελα κλειστούν που'χανε παγουδιάνει

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τη Παρηγοριά

Ο άνδρας ο περήφανος,καλλιά φυλακισμένος
παρά ελεύθερος να ζει και να'ναι προσβαλμένος

Ο άνδρας ο περήφανος αν τύχει και χωρίσει
τη θέση του στα χαμηλά να πέσει δε θ'αφήσει

Ο άνδρας ο περήφανος συμβιβασμούς δεν κάνει
κι αν χρειαστεί καμιά φορά χαλά και το στεφάνι

Όταν κοιμάται ο δυστυχής κανείς μην τον ξυπνήσει
γιατι’ναι η μόνη του χαρά το όνειρο και θα σβήσει

Σ’ ένα σπηλιάρι σκοτεινό να’ναι στα όρη απάνω
σαν έχω εσένα παντοτινά συντροφιά μου κάνω

Ξελησμωνώ και φέρνομαι σαν να μην είχα πίκρα
σαν να μην είχα στη καρδιά φαρμακερή σαΐτα

Καμία φορά στον ύπνο σου αέρας αν φυσήξει
είναι δικός μου αναστεναγμός και να μην σε φοβίσει

Μόνη ανάμνηση κρατώ απ’ την παλιά της λάμψη
κι’ άλλος δεν θέλω δεύτερος να μου την ξανακάψει

Είναι γλυκιά η θύμηση σαν ζεις στα περασμένα
όσο κι’ αν ήταν άχαρα πικρά και πονεμένα

Βάλε να με σκοτώσουνε μα ας βλέπουν την καρδιά μου
γιατί εκεί μέσα βρίσκεσαι μη λαβωθείς κυρα μου

Δεν φτάνει μόνο να το λες πρέπει να προσπαθήσεις
και τα’ αναμνήσεις τα’ ασκήμιες απ’ το μυαλό να σβήσεις

Βρίχνω κοντά σου στη ζωή οτι’ χω πεθυμήσει
σαν πεινασμένος το φαΐ Σα διψασμένος βρύση

Εις του μυαλού το χειμαδιό σταλίσανε οι σκέψεις
μην έρθεις πάλι στα χωστά και μου τσοι ξανακλέψεις

Έκτακτη ανακοίνωση επήρα από την καρδιά μου
όσο το συντομότερο να σ'αρνηθώ κερά μου

Χτυπώ την πόρτα της χαράς ανοίγει και μου λέει
μη μ’ ενοχλείς παρακαλώ η τύχη σου θα κλαίει

Μες στην κάρδια μου βρίσκεσαι τα σπλάχνα μου πληγώνεις
στα σπλάχνα μου ποτίζεσαι κι’ ανθείς κι μεγαλώνεις

Πόσο αργούνε οι στιγμές όταν κανείς προσμένει
κι κάθε μια γλυκιά στιγμή πόσο γοργά διαβαίνει

Καρδιά μου αλλαξοδρόμησε και μην το βάζεις κάτω
δεν περπατούνε χαμηλά οι άνδρες των αρμάτων.

Μακρυά σου η ώρα δεν περνά θαρρώ πως είναι χρόνος
μόνο κοντά σου είμαι καλά δε θέλω να'μαι μόνος.

Χωρίς να βρέξει ο ποταμός νερό δεν κατεβάζει
κι ο καθαείς μιαν αφορμή έχει κι αναστενάζει

Κάστρο την είχα την καρδιά με τα τειχιά ζωσμένη
και πάτησές τη που'λεγα μήτε πουλί δε μπαίνει

Ξενύχτια κάνω δίπλα σου δεν θέλω άλλον ύπνο
αφού γαλήνη και χαρά πάντα κοντά σου βρίσκω

Σαν τον Αλή-Πασά περνά απού δεν έχει αγάπη
κοιμάται δίχως βάσανα ξυπνά με δίχως πάθη

Θαρρώ πως ψες κουράστηκες κι ακόμη πως κοιμάσαι
μα ήταν μέρα δύσκολη που ελπίζω να θυμάσαι.

Ο κόσμος δε γιατρέγεται 'πο μια στιγμή στην άλλη
μα η σκέψη μου τον έκανε πάλι χουμά κουτάλι

Ε θε μου που'σαι στα ψηλά πάρε με βοηθό σου
μόνο και μόνο για να δω πως διώχνεις τον καιρό σου

Πέτε μου έναν άνθρωπο που τα'χει λύσει όλα
γιατί εγώ δεν τα 'λυσα μα δε με γνοίζει κιόλα

Οψάργας μες στον ύπνο μου ζούσα σε ξένους τόπους
ω, τα παντέρμα όνειρα πως ξεγελούν τσ'ανθρώπους

Για την αξιοπρέπεια και τη ζωή μου δίνω
για κείνο και το δίκιο μου σαν έχω δεν τ'αφήνω

Κάθε καρδιά 'ναι τρυφερή σαν το μωρό κοπέλι
και κάθε ώρα και στιγμή χαρά και γέλιο θέλει

Για κάποιον που σε πλήγωσε Μη σκύβεις το κεφάλι
Βάλε πυξίδα την καρδιά Και βρες αγάπη άλλη

Ρίξε μια σκαπετιά τσι γης να δεις ανθρώπου χάλι
να δεις ήντα απογίνονται τα πλούτη και τα κάλη

Μην κλαις παραπονιάρικο και μη στενοχωριέσαι
όλο τον κόσμο ν'αγαπάς και ας μην αγαπιέσαι

Στο πρώτο βήμα της ζωής εβρέθηκες μπροστά μου
κι έπλασε χίλια όνειρα για σένα η καρδιά μου

Να μην ξεχνάς πως ο Θεός Από ψηλά κοιτάζει
Και όποιος πληγώσει άδικα Καρδιά, τον εδικάζει

Μόνο στον ύπνο χαίρομαι γιατί στα ονειρά μου
έρχεσαι πάντα αγάπη μου και σ'έχω συντροφιά μου

Καρδιά που βγάζει αντίλαλο στ'αναστενάγματά τζη
θα τηνε κάψει την καρδιά που θα βρεθεί κοντά τζη

Μονάχα όντε παντήξουμε και μου χαμογελάσεις
από τον πόνο τσι καρδιάς απου'χω μ'απαλλάσεις

Πολλές αγάπες έκαμα στο διάβα του καιρού μου
κι όλες εξεχαστήκανε μα συ 'σαι μες στο νου μου.

Η πρώτη μου αγαπητικιά θα ν'είναι γερασμένη
μα η σκέψη μου στο λογισμό νέικη μου τη φέρνει.

Τύχη για κάτσε, αν ευκαιρείς να σε ρωτήσω κάτι
στα βάσανα που μου'δωκες 'πο που θα βρω την άκρη;

Όνειρα τοσονά χρονών θεέ μου γιαιντα τα κάνω
κοντό δεν εξενύχτουνα στο νου μου μην την βάνω

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τα Πτηνά

Ερμήνησες μου πέρδικα πως τα βουνά θα πάρεις
κάνε το μα και μένα ο νους εκειά’ ναι μετοχάρης

Στο δρόμο που βαδίζω εγώ πουλιά δεν κελαηδούνε,
ποτέ δεν έρχεται άνοιξη λουλούδια δεν ανθούνε.

Μια πέρδικα σε ενα κλουβί θωρώ και τη λυπούμε
και να τσι 'νοίξω δεν μπορώ κι όλο στεναχωρούμε

Ενα πουλί απου στα ύψη φτάνει
εχει αμαρτία ο κυνηγός που σε κλουβί το βάνει.

Ένα πουλάκι κελαηδεί και κλαίει λυπημένα
γιατί’ χει τη φωλιά ψηλά και τα φτερά κομμένα

Μοιάζεις πουλιού που σε κλουβί το 'χουνε φυλακίσει
κι ανθρωπος δεν εβρέθικε να ανοίξει να πορίσει

Θα βρω κουράγιο μιαν αυγή και το κλουβί θα σπάσω
φυλακισμένο μου πουλί να 'ρθείς να σ' αγκαλιάσω

Όταν ήμουνα πουλί με σιμώνανε πολύ
τώρα είμαι χελιδόνι και κανείς Δε μου σιμώνει

Ξεπετασάρικο πουλί θα γίνω για να σε'βρω
και θα σου γλυκοτραγουδώ ώσπου να σε μαγέψω

Πέντε λεφτά πρωτύτερα ν'άνοιγα τα φτερά μου
θελ'αποφύγω τη φωθιά που'καψε την καρδιά μου

Με τα δικά μου τα φτερά πέτα και μη φοβάσαι
να σε θαυμάζουν κι οι αϊτοι στα ύψη όντε θα 'σαι

Γενού πουλί μου λεμονιά να γίνω εγώ το χιόνι
να λυώνω να δροσίζωνται οι τρυφεροί σου κλώνοι

Οτι δικό σου τ'αγαπώ πουλί μου αγαπημένο
κι ας είναι και σπιρτόξυλο που το'χουν αναμμένο

Σαν πληγωμένος αετός απλώνω τα φτερά μου,
κόντρα να πάω τση μοίρας μου που δέρνει την καρδιά μου.

Σαν περιστέρι φτερουγάς πετάς σαν το χελιδόνι
και περπατάς καμαρωτά σαν τα’ όμορφο παγόνι

Γυρίζω πάλι αμοναχός σαν τον αϊτό στα όρη,
που τόνε δέρνει ο βοριάς τσ' αυγής το ξεροβόρι.

Πουλί παραπονιάρικο μη τρέμεις μπλιό τι μοίρα
γιατί και 'γω το μέρος σου κάτεχε πως επήρα

Ό,τι αγαπούσα το'χασα,μα η καρδιά αντέχει
και ο αετός ψηλά πετά,ακόμη κι όντε βρέχει

Του φαραγγιού ο αιτός πάντα ψηλά πετάει
κι ας έχει φάει σκαγιά τση μοίρας και πονάει

Φυλακισμένο μου πουλί σπάσετο το κλουβί σου
και ελα τσι πόνους που βαστάς να μοιραστώ μαζί σου

Δεν το μπορώ τσ' απομονής την πέτρα να καθίζω
να 'χα φτερά να τ' άπλωνα τον ουρανό ν' αγγίζω.

Μη κλαίς πουλί οντε πονείς και δε βρεθώ κοντά σου
πάντοτε με τη σκέψη μου να ανοίγεις τα φτερά σου

Ενα παράξενο πουλί Που μαύρες νύχτες κλαίει
Είναι η καρδιά που πλήγωσες Και τον καημό τσι λέει

Σαν πληγωμένος αετός Απλώνω τα φτερά μου
Κόντρα να πάω τσι μοίρας μου Που δέρνει την καρδιά μου

Να πιω το μοσχοβόλι της να ξανανιώσω Θεέ μου
να γίνω αητός και ν’ ανεβώ στα ύψη σου ουρανέ μου

Κόντρα θα πάω στο βοριά Που η μοίρα έστειλέ μου
Δεν τον τρομάζει τον αετό Η ταραχή τ'ανέμου

Του φαραγγιού ο αετός πάντα ψηλά πετάει,
κι ας έχει φαει ασκαγιά τση μοίρας και πονάει.

Ενα πουλί μες στο κλουβί που λεφτεριά στεράται
σαν κελαηδεί, δεν κελαηδεί μόνο παραπονάται

Ποτέ δεν γνώρισα χαρά χαρές δεν περιμένω,
μοιάζω σαν να 'μαι του βουνού πουλί κυνηγημένο.

Στο γλυκοχάραμα τσ'αυγής Που τα πουλιά ξυπνούνε
Οι μερακλήδες του ντουνιά Πάνε να κοιμηθούνε

Πάλεψε δυνατά θεριά Για να βγάλω πέρα
Σαν τον αετό απού πετά Με κόντρα τον αέρα

Πουλί που η μοίρα σου τα 'χει τσακισμένα
με τα δικά μου πέταξε κι ας τσακιστούν κι εμένα

Πουλί μου αποδημητικό την άνοιξη αναμένω
και σαν τη γης απού διψά σ'εχω λαχταρισμένο

Ήντα ‘παθες γλυκόλαλο τα’ αυγής κελαιδοπούλι
κι’ έπαψες το γλυκό σκοπό απού γροικούσαμ’ ούλοι

Φυλακισμένο μου πουλί σπάσετα τα δεσμά σου
και αμε να βρεις η τη φωλιά που πεθυμά η καρδιά σου

Φύγε 'πο τη παλιά φωλιά πουλί μου να γλιτώσεις
χαρές που τσι στερήθεικες κοντά μου να τσι νιώσεις

Μα δα δεν είσαι μοναχό πουλί δυστηχισμένο
γιατί 'χω χτίσει μια φωλιά και να ΄ρθεις περιμένω

Ένα πουλί μες στο κλουβί που λεφτεριά στεράται
σαν κελαιδεί δεν κελαιδεί μόνο παραπονάται

Με είντα καρδιά ο κυνηγός μες το κλουβί το βάνει
ενα πουλί κι αδιαφορεί στο έγκλημα που κάνει

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για το Σεβντά

Χαρές και λύπες τραγουδώ αγάπες και σεβντάδες
και όλα τα πάθη τσι ζωής τα κάνω μαντινάδες

Καμίνι του σεβντά και κάυγει την καρδιά μου
κι’ οι καψάλισες κάνουνε αθό τα σωθικά μου

Δεν τον αντέχω τον σεβντά είναι φωτιά π’ ανάφτει
μα τη καρδιά μου Δε μπορώ να τηνε κάνω ζάφτι

Μη κλαις μα Δε γιατρεύεται ο πόνος με το δάκρυ,
όποιος κι α' μπαίνει στο σεβντά ποτέ Δε βρίχνει άκρη.

Ο έρωτας και ο σεβντάς είναι το ίδιο πράμα
πρόσεξε και μη μπερδευτείς τσ’ αγίας κάνε τάμα

Το γέλιο σου αν έβλεπα ενα λεπτό την ώρα,
θελα σταθώ αντίπαλος εις του σεβντά την μπόρα

Εγω 'χω αντοχή πολλή κι αντέχω και στο χιόνι,
μα του σεβντά σου ο καημος σα το κερί με λιώνει

Βάνω καυγά με το σεβντά Απου'ναι να σκοτωθούμαι
Μα μπαίνει μια μελαχροινή Μεσίτης και μιλούμε

Πολλοί 'ναι απού κατέχουνε σ'ίντα μπελάδες μπαίνω
κ΄ίντα σεβντά για λόγου σου πουλί μου κουμαντέρνω

Ω, τον παντέρμο τον σεβντά να μη με πιάσει πάλι
'που τη μονότονη ζωή απού 'μαι να με βγάλει

Τον ταχυδρόμο του σεβντά θα στείλω στο φεγγάρι
για να σου πει πως σ'αγαπώ ο ύπνος σα σε πάρει

Εμπήκα μέσα στο σεβντά για να τόνε γνωρίσω
κι εδά δε βρίσκω ο δυστυχής την πόρτα να πορίσω

Κάνε πυξίδα την καρδιά Στόχο την πεθυμιά σου
Και στου σεβντά τη θάλασσα Ανοιξε τα πανιά σου

Με το δικό σου το σεβντά βραδιάζει, ξημερώνει
κι όλο πληθαίνουν οι καημοί και στην καρδιά οι πόνοι

Πολλές φορές εγίνηκα κοπέλι στο σεβντά σου
γιατί κι εσύ δεν τα ξεχνάς τα κοπελιστικά σου

Ολα στον κόσμο σάζουνε μα ένα 'ναι που δε σάζει
να'χεις τρεμούλα του σεβντά και γύρω σου να λιάζει

Να τελειώσει του σεβντά ο δρόμος δεν ελπίζω
κι ας θέσω να ξεκουραστώ κι αύριο συνεχίζω

Παιγνίδι πήρες τον σεβντά μ'αυτός δεν χωρατεύγει
κι άμα του σάσει, μια ζωή μπορεί να σε παιδεύγει

Είναι πληγές που γιαίνουνε μα οι δικές μου όχι
γιατί ετραυματίστηκα με του σεβντά τη λόγχη

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για το Φεγγάρι

Φεγγάρι μου λαμπρότατο ζηλεύει σου η καρδιά μου
γιατί θωρείς την αγαπώ και εμένα είναι μακριά μου

Φεγγάρι μου ζηλεύω σου την λαμπερότητα σου
να μπόρουνα να σου κλουθώ στα βασιλέματα σου

Θυμήσου την αγάπη μας και δάκρυσε λιγάκι
όταν εκουβεντιάζαμε τα δυο στο φεγγαράκι

Τσαγάπης τα κεντρίσματα φεγγάρι Δε ξανοίγουν
και λιγώση και γέμωση ανθούν και λουλουδίζουν

Να γράψω θέλω γράμματα στου φεγγαριού τον κύκλο
να τα διαβάζεις κάθ'αργά να μη χορταίνεις ύπνο

Πως είν' όμορφο όλοι λεν τ'Αυγούστου το φεγγάρι
μα εσύ 'σαι ήλιος λαμπερός και σ'έχω για καμάρι

Να γράψω θέλω γράμματα στου φεγγαριού τη μέση
και να σου γράφω αγάπη μου μου άλλη δε μ'αρέσει

Αγάπη μου, λουλούδι μου φεγγάρι της ζωής μου
άστρο που σαν φεύγει την αυγή ματώνει την ψυχή μου

Φεγγαρι μου αν 'ε την εδείς πέστσει πως περιμένω
νάρθει και ας φέρει θάνατο έτσι κι αλλιώς ποθαίνω

Φεγγάρι απόψε βάλε τη μέσα στα όνειρά μου
μιας και δεν είναι τυχερό να μπει στην αγκαλιά μου

Γελάς φεγγάρι μου και συ Μα ξέρω προσποιείσαι
Γιατί είναι ο πόνος σου βαρύς Φεγγάρι κι ας τ'αρνείσαι

Κλαμένα που φανήκανε Τα μάτια σου φεγγάρι
Τί να σου πω για να μην κλαις Απού είμαι στο ίδιο χάλι

Κορίτσι μελαγχολικό Στου φεγγαριού τη φέξη
Ποιός έκανε το δάκρυ σου Στα μάτια σου να τρέξει

Πάντα θλιμμένος περπατώ Σαν το χλωμό φεγγάρι
Που με τον ήλιο δε μπορεί Να γίνουνε ζευγάρι

Δεν έτυχε φεγγάρι μου να'ρθείς στο χάλι απου 'μαι
κι έχεις το δίκιο να ρωτάς γιάντα στενοχωρούμαι

Φεγγάρι μου που περπατείς τις νύχτες με τ'αστέρια
καλλιά σου είναι να μη βρεθείς στης μάνας μου τα χέρια

Στους τόπους απού σμίγαμε Όταν περνάς φεγγάρι
Μη φέγγεις σε παρακαλώ Κάνε μου αυτή τη χάρη

Εχασα την αγάπη μου κι εσύ ρωτάς φεγγάρι
γιάντα τσι νύχτες δεν μπορεί ο ύπνος να με πάρει

Αφού θα πας απού θα πας φεγγάρι μου στα ξένα
πες τση πως μ'είδες οψαργάς με μάθια δακρυσμένα

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τα Φιλιά

Εφίλησες με κι’ είπες το τώρα άλλος δεν με παίρνει
ταχιά στην κρίση του Θεού το κρίμα μου να σέρνεις

Θέλω τα μαύρα μάθια σου να τα φιλώ μονάχος
όπως φιλιούνται μοναχά η θάλασσα κι ο βράχος

Δεν το’ χω εγώ για το φιλί σκουπίζω το και βγαίνει
μα το χω πως θα γλυκαθείς και ποίος σε ξεγλυκένει

Εφίλησες με μια και δυο φτάνει καλέ μου φτάνει
για θα το μάθει η μάνα μου και πόλεμο θα κάνει

Είναι γλυκά τα μάθια σου γλυκό το φίλημα σου
κι’ θελα να μια ταίρι σου να ζω πάντα κοντά σου

Την μάνα σου την μάγισσα με ρακή θα την ποτίσω
να θέσει ν’ αποκοιμηθεί να μπω να σε φιλήσω

Δε με πειράζει πως αλλού έδωσες τα φιλία σου
κείνος επήρε το κορμί μα γω’ χω την καρδιά σου

Με φίλησες κι’ αρρώστησα φιλάμε για να γιάνω
και πάλι ξαναφίλαμε μη τύχει να ποθάνω

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω
θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω

Πως λαχταρώ να βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά σου
να με κρατούν τα χέρια σου να παίρνω τα φιλιά σου

Να'μουνα ίντα να'μουνα πηρούνι του σπιτιού σου
να τρως μ'αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου

Φέρτε μια σκάλα ν'ανεβώ τ'ανέμου να μιλήσω
να της επέψει μύνημα να'ρθεί να τη φιλήσω

Δεν το'πες με τα χείλη σου Μα το'δειξες με τρόπους
Γι'αυτό και εγώ θα θεωρώ Χαμένους μου τους κόπους

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τον Χωρισμό

Έφυγες και γενήκανε στάχτη τα όνειρα μου
και μείνανε ερείπια μονάχα στην καρδιά μου

Στέλνω σου χαιρετίσματα μ‘ όποιο θα συναντήσω
κι’ όσο θα βρίσκεσαι μακριά θα λησμονήσω

Από τότε που χωρίσαμε μες στην καρδιά μου σ'έχω
και με αναμνήσεις προσπαθώ τον χωρισμό ν'αντέχω

Με τη φωτογραφία σου κοιμούμαι κάθε βράδυ
μα τί μ'αυτό, που'ναι χαρτί και δε μου δίδει χάδι

Από ντανε χωρίσαμε μαύρα τα σωθικά μου
με μπαταρία λειτουργεί για σένα η καρδιά μου

Η θάλασσα μας χώρισε και τα βουνά επίσης
και συ μικρή μου αν μ’ αγαπάς να μην με λησμονήσεις

Αν μας χωρίσουν τα βουνά, η θάλασσα κι’ οι κάμποι
η σταθερή αγάπη μας ποτέ δεν θα χαλάσει

Ο χωρισμός είναι βαρύς το στήθος μου πληγώνει
τα μάτια μου θαμπώνουνε και το κορμί μου λιώνει

Αυτοί άπου ‘χουν τσι πληγές του χωρισμού νογούνε
πως πλια από χίλιες μαχαιριές και καηματιές πονούνε

Ραΐζουνε μου τη καρδιά του χωρισμού οι πόνοι
άχι! Παντέρμο μου κορμί και πως βαστάς ακόμη

Οσο κι αν είσαι δυνατός στο χωρισμό τα χάνεις,
άλλο να λες χωρίζουμε κι άλλο να το κάνεις.

Ρίξε τα ζάρια κοπελιά να δεις το τυχερό μας
κι’ αν βγάλεις ντόρτια κάτεχε πως είναι ο χωρισμός μας

Την ωρα που χωρίζαμε τον ουρανό κοιτούσα,
για να μην δει στα μάθια μου πόσο την αγαπούσα.

Θέλω να ζήσω μοναχός θέλω να ζήσω μόνος
και ας μην υποφέρεται της μοναξιάς ο πόνος

Στο θάνατο ή στο χωρισμό την ιδια στράτα παίρνεις
μόνο στον ένανε πονείς στον άλλο δε γιαργιέρνης

Μιαν ώρα έχω να τη δω και πανικός με πιάνει
φαντάσου ένας χωρισμός ίντα ζημιά θα κάνει

Όταν θα δεις τη μάνα μου μια μέρα μαυροφόρα
λογάριασε πως έφτασε του χωρισμού η ώρα.

Στο μισεμό μου να μη 'ρθεις να μ'αποχαιρετίσεις
στο χωρισμό μας πρόλαβες νεκρό να με φιλήσεις

Ο χωρισμός σου μ'έφερε στα πρόθυρα της τρέλλας
και μου΄πανε πως το'μαθες μ'αντίς να κλαις, εγέλας

Δεν κλαίω για να μη φάνει Στο πρόσωπό μου η πίκρα
Ονειρο λέω πως ήσουνα Και χάθηκε μια νύχτα

Θα φύγω μια γλυκιά αυγή Κι ας λένε ότι θένε
Γιατί τα είδες τακτικά Τα μάτια μου να κλαίνε

Πανάθεμά σε χωρισμέ που δεν σε πιάνει τόπος
και ανάμεσα σε δυο καρδιές γίνεσαι δολοφόνος.

Ανέ σκεφτεί καμμιά φορά και φύγει και μ'άφήσει
δε λέω πως θα σκοτωθώ αλλά θα μου στοιχίσει

Πολλά καράβια έρχονται κι' ναι χαρές γεμάτες
μ' άδικα ψάχνω να σε βρω μέσα στους επιβάτες

Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει την σκιά σου
και ζω μ'αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να'ρθω κοντά σου

Που να τη βρω τη λογική μετά από σένα φως μου
που μ'άφηκε και σου κλουθά στα πέρατα του κόσμου

Ανάθεμα τη μοίρα μου όπου κι αν είναι τώρα
γιατί δεν τη δυσκόλεψε του χωρισμού την ώρα

Στον τόπο που εσμίγαμε πάω μα δε σε βρίνω
και κάνω την αγάπη μας τσιγάρο και το πίνω

Η τύχη δε μ'αδίκησε που μ'έφερε κοντά σου
μ'αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό μακριά σου

Οτι κι αν χάσω βρίνω το και σε βρω κι εσένα
μόνο που θα'ναι δυστυχώς τα χρόνια περασμένα

Ποιός χωρισμός είναι καλός για δεν τόνε κατέχω
και προπαντός τση μάνας μου που από καιρό δεν έχω

Ετσα που λιώνει το κορμί στο ταφο και σαπίζει
λιώνει κι ο κάθε δυστυχής την ώρα πο χωρίζει

Παλιά μου αγάπη μη θαρρείς πως σου'χω ξεχασμένα
πάντα θυμούμαι τα παλιά που'χουμε περασμένα

Τση θάλασσας τα κύματα σ'επήρανε από μένα
αυτά ξαναγιαγείρανε μα εσύ 'μεινες στα ξένα

Βίολα μου απ'όνταν έφυγες δεν άθισε λουλούδι
κι ούτε στο κέφι μ'έβγαλε άλλου πουλιού τραγούδι

Νύχτα σκληρή του χωρισμού στάσου και μη χαράξεις
νοιώσε και συ τον πόνο μου κι έλα μαζί να κλάψεις

Τ' όνειρο γέλιο μακρινό ξεθωριασμένη θέα
πήρες αγάπη και χαρά με τον καϋμό παρέα

Ακόμα κι αν χωρίσαμε δεν πρόκειται να κλάψω
τάφο θ'ανοίξω στην καρδιά τα δάκρυα να θάψω

Συ με'μαθες πως αγαπούν Πως παίζουν πως γελούνε
Μάθε με τώρα δυο καρδιές Πως ζουν σα χωριστούνε

Θαλασσοπούλια του γυαλού Πέτε μου που αρμενίζει
Ποια κύματα τη δέρνουνε Και πίσω δε γυρίζει

Στην ερημιά μου συντροφιά μου κάνει τ'όνειρό μου
μα σα ξυπνήσω μοναχός ζω το μαρτυριό μου

Στα όνειρά μου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι μακριά μου
και πως θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά μου

Πάλι εσένα στο μυαλό Εχω και ταξιδεύω
Το όνειρο που χάθηκε Να ξαναβρώ γυρεύω

Σαν το κεράκι της Λαμπρής που καίγεται και λιώνει
ετσά με κάψανε και με του χωρισμού οι πόνοι

Πες μου το πως δε μ'αγαπάς πες μου το μα δε λιώνω
εγώ βαστώ στο χωρισμό και καγιαντώ στον πόνο

Εφυγες κι όμως η καρδιά δε λέει να ξεχάσει
και μια ζωή στην σκέψη μου πες μου πως θα περάσει

Ψάχνω να βρω οτι έχασα μ' άδικους κόπους κάνω
κι έτσι θα ζήσω αμοναχος μέχρι που να ποθάνω

Να'ταν η θάλασσα στεριά το δρόμο δε φοβούμαι
να βρέχει και με τη βροχή να'ρθώ ν'ανταμωθούμε

Κάτι μου λέει μέσα μου που δεν ξαναγυρίζει
μα όσο ζει ο άνθρωπος δεν παύει να ελπίζει

Εντάκαρα να σ'αρνηθώ μα δεν το κατορθώνω
και σαν το χιόνι που λιαστεί έβαλ' αρχή και λιώνω.

Εσκέφτηκα να σ'αρνηθώ μα η καρδιά μαλώνει
και κάνει αυτή το κέφι τζη και το κορμί πλερώνει

Επαναστάτησε η καρδιά με μια φωτογραφία
που εβρέθηκε στην τσέπη μου παλιά μου αμαρτία

Γύρνα παλιά μου αγάπη γιατί σε περιμένει
κάποια καρδιά που στη ζωή άφησες πληγωμένη

Που 'ν ο καιρός απ'άστραφτε και έριχνε χαλάζι
κι εμείς πηγαίναμ' αγκαλιά κι είχεν ο κόσμος χάζι

Τέσσερις μήνες χωριστά μικιό κοπελιδάκι
και συμπληρώνομαι κι οι δυο οχτώ μηνώ μεράκι

Μαδήσανε όλα τα δεντρά φως μου εις τον πισεμό σου
γύρνα δεν τον αντέχω μπλιο τον χωρισμό σου

Είναι ένας θάνατος αργός, ο χωρισμός σου φως μου
γύρισε δηλητήριο να ξεψυχήσω φως μου

Ο χωρισμός τα μάρανε τσ'αγάπης τα λουλούδια
και μοιρολόγια πένθιμα γενήκαν τα τραγούδια

Ήμουνα αιτός και πέτουνα μα έσπασα τα φτερά μου
ο πόνος του χωρισμού ,μου τα σπασε κερά μου

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τα Φυτά

Ζηλεύω σου βασιλικέ σε πιάν αυλή μυρίζεις
κι’ εσένα ρόδο του μπαξέ στο μπέτη που στολίζεις

Ψιλόφουντο μου γιασεμί κι’ ολάσπρο μου διαντσέντο
δώρο σου κάνω το κορμί κι’ ως θέλεις παίδεψε το

Μπαξέ μου γιασεμόφραχτε όποιος σε δει τα χάνει
γιατί χιλιάδες μυρωδιές κάθε βιόλα σου βγάνει

Βιόλα πιτήδειος κηπουρός έμπηξε στο μπαξέ σου
για κείνο του χαλάλισε όλες τσι μυρωδιές σου

Δίνει χαρά στον κηπουρό η βιόλα που μυρίζει,
και με περίσσεια όρεξη τηνε βαγιοκλαδίζει

Σα θες εσύ να σ'αγαπώ Κρυφά από τσι γειτόνους
Βάλε μηλιά στον κήπο σου Να χώνομαι στους κλώνους

Στον κήπο της αγάπης μας Μαύρος ανθός προβαίνει
Φαίνεται πάλι η μοίρα μου Αλλιώτικα τα φέρνει

Τέσσερα μήλα έχει η μηλιά δεν έχει παραπάνω
και ποκρεμούμαι ο δυστυχής μα το καλό δε φτάνω

Χωρίς νερό άνθος Δε ζει κι’ ακλάδευτο το κλήμα
χωρίς καημούς κανείς Δε ζει πρώτου μπει στο μνήμα

Ασπρο βιολάκι γιασεμιού και μοσκομυρισμένο
τα πρόβατά μου παρατώ και κηπουρός σου μπαίνω

Εφύτευγα βασιλικούς και βγαίναν ασπαλάθοι
έτσα φυτρώνουν στη ζωή και τα σπερμένα λάθη

Όλα τα φύλλα της καρδιάς τα έχω δωρισμένα
μα της καρδιάς μου την καρδιά τη φύλαξα για σένα

Hσουν ένας καλός μπαξές κι εσύ στην εποχή σου
μα ξέρανέ σε ο κηπουρός πού 'βαλες μοναχή σου

Ποιος είδε τον αμάραντο σε τι γκρεμνό φυτρώνει
και τρων τα ελάφια και ψοφούν τα’ αρκούδι και μερώνει

Σκέψιμο πένθιμο φόρεσε, κορμί μου μαύρο ντύσου
η βιόλα που επότιζες δεν είναι μπλιο δική σου

Αγκάθια βγάνει η βιόλα μου και θα την ξεπατώσω
κι ας μου πήρε μια ζωή για να τη μεγαλώσω

Σκέψου να 'ρθω μιαν εποχή βιόλα μου μυρισμένη,
να 'χω κλιφόρα η το νερό και να 'σαι ξεραμένη.

Ένα λουλούδι ψεύτικο που μυρωδιά Δε βγάνει,
όσο κι αν είναι όμορφο εμένα Δε με πιάνει.

Όταν το ρόδο μαραθεί και τον ανθό του χάσει,
δε ξαναβγάνει μυρωδιά ο κόσμος να χαλάσει

Λουλούδια που μονημερίς μαραίνονται κι ανθούνε,
αγάπες είναι ψεύτικες που ψεύτικα αγαπούνε

Κρασί Δε πίνω να μεθώ μούδε ρακή ποτέ μου
μα η μυρωδιά σου με μεθά σγουρέ βασιλικέ μου

Φλισκούνι και χαμόμηλο αρυσμαρί και δυόσμο
βασιλικό και δίκταμο τον ήθελα τον κόσμο

Σκέψου να 'ρθω μιαν εποχή βιόλα μου μυρισμένη,
να 'χω κλιφόρα η το νερό και να 'σαι ξεραμένη.

Αμα δεν κάνει κηπουρός κάθ' ένας που να μάθει,
το κόπο που 'χει η ροδαριά μέχρι να βγάλει άνθη

Είσαι για μένα ένας μπαχτσές κι εγώ'μαι ο κηπουρός σου
πάντα θα ζεις στη σκέψη μου κι εγώ μες στ'ονειρό σου

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τη Φωτιά

Πύρινες φλόγες έπεμψε η μοίρα στο κορμί σου
μα κείνες φωτοστέφανο έφτιαξαν στην κεφαλή σου

Σ’ ένα καμίνι καίομαι σε μια φωτιά μεγάλη
πάρτε νερό και σβήστε την να μην ανάψουν κι’ άλλοι

Πήρα φωθιά και καίγομαι απ'΄όλα τα σημεία
και μπαίνω μέσα στο νερό μα διαφορά καμμία

Με μαδαρίτικα κλαδιά φωτιά θέλω να ανάψω
τα’ αμοναξιάς τα βάσανα και τσι καημούς να κάψω

Δεν έχω το δικαίωμα να σ'αγαπώ μου λένε
μα δεν κατέχουν τι φωτιές μες στο κορμί μου καίνε

Εγώ'μαι που κοιμήθηκα ολόγδυμνος στο χιόνι
γιατί τσ'αγάπης τη φωθιά έχω και με πυρώνει

Ζητούνε μιαν εξήγηση μ'ανθρωπος δεν την δίνει
γιάντα τσ'αγάπης η φωτιά με το νερό δε σβήνει

[kostas katsenos]

Μαντινάδες για τα αστέρια


Αν μου ζητούσαν μια ευχή
Να κανω σε αστερι
Θα του λεγα γονατιστή
Σε μενα να σε φέρει

Από ψηλά εγώ θωρώ
Και την ευχή μου κανω
Να ρίξουνε τα'αστερια φως
Να νιωσω πως σε φτάνω.

Κάνε ευχή στον ουρανό
Κι εγώ θα γινω αστερι
Να πεσω κι ότι επιθυμείς
Η μοιρα να σου φέρει.

Κι απόψε δεν θα κοιμηθώ
Θα μεινω με τα αστέρια
Να μου κρατούνε συντροφιά
Αφού δεν έχω εσενα.

Μια καληνύχτα θα σου πω
Από ψηλά καλέ μου
Τα αστέρια μου θα ρίχνουν φως
Και θα σε προστατεύουν.

Όλα τα αστέρια του ουρανού
Όλα θα τα ενώσω
Να φτιάξω σιδηρόδρομο
Να ρθω να σ'ανταμωσω.

Παντα δίπλα σου θα μαι εγώ
Μια κούπα με αστέρια
Να σου κρατάω συντροφιά
Ώσπου να ακούσω ,φευγα.

Σου στέλνω τα'αστρα του ουρανού
Σα χάδι μες τη νυχτα
Για να σου ψιθυρίσουνε
Μωρο μου,καληνυχτα

Η λύρα τραγουδα γλυκά
Τα'αστερια μου χορεύουν
Σεντούκια τάζει ο ουρανός
Και μενα με μαγεύουν.

Ρωτώ τα αστέρια να μου πουν
Μ εκείνα Δε μου λενε
Που βρίσκεσαι να πάψουνε
Τα ματια μου να κλαινε

Το αστεράκι μου θωρώ
που κλαιει λυπημένα
είναι γιατι δεν ηβρικε
θέση πλάι σε σένα.

[Teo]

Καλωσήλθατε στο forum που ανατρέπει το κατεστημένο... Αντί να στείλει τις μαντινάδες ο Jericho που είναι απο την Κρήτη, τις στέλνει ο Κάτσενος από τα Γιάννενα......

.......Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε εδώ μέσα !!!!!!!!

 

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Κωστα , τι κανεις στα Ιωαννινα
Κατεβα Κρητη ρεεεεεεεεεε

[kostas katsenos]

Κωστα , τι κανεις στα Ιωαννινα
Κατεβα Κρητη ρεεεεεεεεεε

Ηπειρώτες και Κρητικοί είμαστε ίδιοι, άλλωστε πίνουμε όλοι τσίπουρο-τσικουδιά!!!
Και σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες δίναμε αγωνιστές ήρωες οι μεν στους δε και αντίστροφα.

[NickSi]

"Το μασαιρατσι που κρατεις
ποτε μη το χαρισεις
γιατι σου το χαρισανε
εις το νησι τση Κρητης  ΙΝΟΧ 18/10"

[bilias_jr]

Φεγγαρι γιατι κρυβεσαι
στα συννεφα απο πισω
φεξε γ@μ% την τυχη μου
δεν βλεπω να μ@μησω!

Κατω απ'το φως του φεγγαριου
σε σκεφτομαι και κλαιω
μετα το ξανασκεφτομαι
βρε δε μ@μιεσαι λεω!